Tego dnia mój atelier zamienia się w teren dla facetów z krwi i kości. Bez lania wody, bez uśmiechów do lustra. Tylko Ty, obiektyw i klimat, który pachnie skórą, dymem i testosteronem.
Jako fotograf portrecista codziennie prowadzę średnio 50 rozmów telefonicznych z potencjalnymi klientami. To nie żart. Telefon przy uchu stał się moim drugim obiektywem – bo właśnie przez niego zaczyna się każda sesja. Ale z tych 50 osób tylko 23% konwertuje w realne spotkania, sesje i długoterminowe relacje. Co z pozostałymi?
Nic. Po prostu znikają.
I to jest w porządku.
Zamiast rozpaczać – skupiam się na tych, którzy są na TAK
Wielu fotografów i przedsiębiorców spędza godziny analizując, dlaczego klient nie wrócił, dlaczego nie kupił, czemu nie oddzwonił. Ja robię coś zupełnie innego – zapominam.
Nie marnuję energii na tych, którzy mówią „nie”, „może kiedyś”, albo „muszę się zastanowić”. W świecie, gdzie każda minuta ma znaczenie, koncentruję się wyłącznie na tych, którzy powiedzieli „tak”, „brzmi świetnie” albo „kiedy mogę przyjść?”
Bo to oni budują moją markę. To oni siadają przed moim obiektywem. To oni zamieniają rozmowę w obraz, emocję, sztukę.
Dlaczego rozmowa telefoniczna działa?
Telefon to najniedoceniane narzędzie w świecie nowoczesnego marketingu. W czasach Instagrama, reklam na Facebooku i automatycznych maili, rozmowa telefoniczna to bezpośredni kontakt – głos, intonacja, natychmiastowa odpowiedź na wątpliwość, ludzkie „halo”.
Oto kilka powodów, dlaczego rozmowa działa:
Zaufanie buduje się w 30 sekundach – ton głosu, sposób mówienia, uważność. To nie jest zimna sprzedaż. To emocjonalna inwestycja.
Ludzie nie kupują zdjęć – kupują mnie. Sesja portretowa to intymne doświadczenie. Klient chce wiedzieć, że trafił na kogoś, kto zrozumie, poprowadzi, zadba. Rozmowa to pierwszy test.
Nie da się oszukać autentyczności. Możesz mieć idealne portfolio, ale dopiero przez telefon ktoś poczuje, czy jesteś „jego” fotografem.
To nie sprzedaż – to selekcja
Telefon to nie tylko sprzedaż. To moment selekcji. W tych kilkunastu minutach szybko wychodzi, czy:
osoba naprawdę potrzebuje sesji,
potrafi docenić wartość Twojej pracy,
nadajecie na tych samych falach.
To nie klient wybiera fotografa. To fotograf wybiera klienta, który ma szansę stać się częścią jego artystycznej opowieści.
Dlatego nie martwię się o odrzucenia
Jeśli 78% kontaktów nie przeradza się w współpracę – nie szkodzi.
To nie były moje osoby. Nie mieli gotowości, odwagi, albo po prostu innego fotografa w głowie.
Nie rozmyślam o nich. Bo w tym czasie rozmawiam z tymi, którzy właśnie teraz potrzebują mnie najbardziej.
Ile warta jest jedna rozmowa?
W świecie fotografii każdy klient to:
możliwość stworzenia obrazu, który zostanie na całe życie,
szansa na nowe polecenia,
historia, która wraca do Ciebie w formie kolejnych zapytań.
Dlatego każda rozmowa telefoniczna to nie tylko szansa – to inwestycja.
Wnioski dla innych fotografów:
Dzwoń. Nie bój się kontaktu bezpośredniego.
Nie analizuj porażek – licz sukcesy.
Traktuj rozmowę jako narzędzie selekcji, nie jako ocenę własnej wartości.
Niech Twoja obecność przez telefon będzie tak samo wyrazista jak Twoje zdjęcia.
Zapisuj pytania, które się powtarzają – to gotowa mapa obaw klientów.
Kiedy portretuję mężczyznę, który jest silny, zbudowany jak antyczny posąg, nie interesuje mnie epatowanie ciałem. Fascynuje mnie napięcie między jego fizyczną siłą a spojrzeniem, które może być twardsze niż stal albo cichsze niż szept. To nie są zdjęcia o mięśniach — to zdjęcia o kontroli.
1. Ciało traktuję jak rzeźbę, nie produkt
Gdy pracuję z mężczyzną o idealnie wyrzeźbionym torsie, nie pokazuję go jak katalog. Nie świecę ostro, nie odsłaniam wszystkiego. Wolę światło boczne, muskające, które podkreśla fakturę skóry jak dłuto marmur. Zostawiam cień. Cień robi więcej niż blask.
Fotografuję tak, by ciało było formą — nie wystawą. Jakby ktoś patrzył na posąg i czuł, że ten może zaraz zejść z cokołu.
2. Szanuję siłę spojrzenia
Zawsze patrzę na to, jak mężczyzna patrzy. To dla mnie klucz. Nie proszę o uśmiech. Jeśli już — to półuśmiech. Lubię, gdy spojrzenie mówi: „Mogę. Ale jeszcze nie wiem, czy chcę.” W tym jest cała gra. Całe napięcie. Męska zmysłowość nie jest błagalna. Jest spokojna i niebezpieczna.
3. Gestem opowiadam całą historię
Uwielbiam, gdy ręka opada lekko na pasek spodni. Nie napięta. Nie teatralna. Tylko obecna. Czasem proszę, by mężczyzna przesunął palce po karku, czasem sięga do kieszeni. Te drobne ruchy robią więcej niż odsłonięcie klatki piersiowej.
Zmysłowość to dla mnie właśnie ta granica: nie to, co pokazuję, tylko to, co sugeruję.
📸 Kilka moich ulubionych kadrów:
Profil w półcieniu. Mięśnie schowane w cieniu, światło rzeźbi twarz. To światło decyduje, co widzisz, a co dopowiadasz.
Zbliżenie na twarz. Skóra, zarost, usta. Minimalizm. Zmysłowość nie zawsze potrzebuje torsu.
Ujęcie z tyłu, z obróconą głową przez ramię. Widać mięśnie pleców, kark, fragment spojrzenia. Uciekające spojrzenie zawsze działa.
Para, wilgoć, tekstura skóry. Kiedy ciało nie błyszczy od olejku, tylko od wody. Prawdziwe. Surowe. Pociągające.
Ręce. Często robię osobne ujęcia samych dłoni. Dłoń zaciśnięta, dłoń otwarta, dłoń na karku. Dłoń opowiada o człowieku więcej niż jego klatka piersiowa.
🖤 Nie stylizuję mężczyzny na modela – pokazuję go jako mężczyznę
Nie wygładzam, nie łagodzę. Nie proszę o słodkie spojrzenia. Nie robię z niego „ładnego chłopca”. On ma być sobą — silnym, może zmęczonym, może dumnym, może kuszącym. Lubię, kiedy to on prowadzi tę opowieść, a ja tylko kadruję moment.
Kiedy pracuję z mężczyzną w portrecie sensualnym, nie zależy mi na idealności. Zależy mi na tym, by ktoś patrząc na to zdjęcie pomyślał: „On może cię objąć albo spalić.”
Wielu zaprasza fotografa, który krąży między stolikami, łapie uśmiechy „do kotleta” i znika w tłumie. Ja robię to inaczej.
Rozstawiam mobilne mini-studio – tło, profesjonalne światło, atmosferę skupienia i elegancji. Pracuję spokojnie, z wyczuciem. Każdy z gości otrzymuje kilka minut dla siebie – dokładnie tyle, ile trzeba, by stworzyć prawdziwy, unikalny portret. Bez sztucznego pozowania. Bez pośpiechu. Bez banału.
Dla kogo?
Moja oferta sprawdza się idealnie na wydarzeniach, które chcesz zapamiętać inaczej niż wszyscy:
urodziny (kameralne lub huczne)
rocznice
jubileusze firmowe
wesela
wieczory panieńskie/kawalerskie
zjazdy rodzinne
imprezy integracyjne
wernisaże, premiery, gale, targi
Bez względu na to, czy to wydarzenie na 10 osób, czy 300 – każdy gość wychodzi z portretem, który można oprawić, podarować lub zachować na całe życie.
Co mnie wyróżnia?
✔ Studio w Twoim wnętrzu – mobilne, eleganckie i gotowe do działania w 30 minut ✔ Indywidualne podejście – każdy uczestnik ma swoją chwilę i uwagę fotografa ✔ Najwyższa jakość portretu – jak z prywatnej sesji zdjęciowej ✔ Mnóstwo przebrań i rekwizytów – od eleganckich cylindrów po hełm Spartiaty ✔ Szybki i wygodny dostęp do zdjęć – w formie prywatnej galerii online ✔ Opcjonalnie: elegancki album z wybranymi portretami – gotowy prezent lub pamiątka dla gospodarzy ✔ Dojeżdżam wszędzie – Warszawa, Kraków, Bieszczady czy mazurska wieś
Przebieralnia pełna historii
Mam bogaty zestaw strojów i rekwizytów, który rośnie jak kolekcja skarbów – każdy element opowiada swoją historię i wielokrotnie występował już na planie zdjęciowym. Twoi goście mogą się wcielić w:
dżentelmenów w cylindrach z wiktoriańskiej Anglii
cwaniaków z Peaky Blinders – kaszkiety, kamizelki, surowy styl
rewolwerowców z Dzikiego Zachodu
rycerzy, gladiatorów, a nawet Spartan w hełmach
i wiele innych postaci – eleganckich, zabawnych, z charakterem
To nie tylko zdjęcia – to mała podróż w czasie, która bawi, zbliża ludzi i daje niesamowitą pamiątkę.
Na miejscu rozstawiam mini-studio: tło, lampy, przebieralnię z kostiumami.
Portretuję uczestników – w pojedynkę, parami, w grupach, w kostiumach lub bez.
Po wydarzeniu otrzymujesz: – galerię online z wyselekcjonowanymi zdjęciami – (opcjonalnie) piękny, spersonalizowany album z portretami
To coś więcej niż fotorelacja. To wyjątkowy sposób, by Twoi goście poczuli się naprawdę ważni – i by mieli z imprezy coś znacznie bardziej osobistego niż selfie z kieliszkiem.
Gottfried Helnwein to austriacko-irlandzki artysta urodzony 8 października 1948 roku w Wiedniu. Jego twórczość balansuje na pograniczu malarstwa, fotografii, rzeźby, performansu i instalacji. Jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych i zarazem cenionych artystów współczesnych. Jego prace są hiperrealistyczne, często poruszające tematy cierpienia dzieci, przemocy, faszyzmu, wojny, traumy i mediów.
W popkulturze zasłynął z okładki Scorpions „Blackout” [to gotowa praca, którą zespół wykorzystał] oraz kilku innych kapel.
🧠 Główne tematy sztuki Helnweina:
Dzieci jako ofiary systemów (wojny, przemocy domowej, polityki)
Trauma powojenna i pamięć historyczna (zwłaszcza Holocaust)
Krytyka autorytaryzmu, Kościoła, państwa i konformizmu społecznego
Manipulacja medialna i estetyzacja przemocy
📸 Cykl fotografii dziewczynek w mundurach SS
Ten szczególny cykl (często występujący bez oficjalnego tytułu lub jako część szerszych serii typu „Kinder” lub „Dzieci i totalitaryzm”) przedstawia małe dziewczynki ubrane w mundury SS, często z poważnymi, martwymi lub nieobecnymi spojrzeniami. W niektórych ujęciach dzieci mają na głowach czapki z trupimi czaszkami, w rękach broń, a wokół pojawia się ikonografia Trzeciej Rzeszy.
👁️ Interpretacja:
Zderzenie niewinności z totalitaryzmem – Helnwein świadomie zestawia symbol niewinności (dziecko, szczególnie dziewczynka) z ikonografią zła (nazizm), co wywołuje szok i niepokój.
Dziedzictwo przemocy – artysta pyta, czy zło jest dziedziczone, czy narzucone. Czy dzieci mogą być „niewinne” w systemie, który je formatuje?
Kultura pamięci – cykl można interpretować jako próbę zmierzenia się z niemiecką (i austriacką) pamięcią zbiorową, z przemilczaną winą pokolenia powojennego, które – jak sugeruje artysta – chciało „zapomnieć i iść dalej”.
😱 Dlaczego to budzi kontrowersje:
Prace są estetyczne, ale brutalne w przekazie – Helnwein często wykorzystuje piękną, czystą formę do pokazania treści trudnych i niepokojących.
Pokazanie dzieci w mundurach SS bywa odbierane jako przekroczenie granicy dobrego smaku lub etycznego przedstawiania ofiar – choć intencja Helnweina to antyfaszyzm, niektórzy zarzucają mu eksploatację estetyki zła.
🧬 Kontekst biograficzny:
Helnwein dorastał w powojennym Wiedniu – w atmosferze milczenia o winie Austrii w czasie II wojny światowej.
W wywiadach mówił, że jako dziecko czuł, że coś jest ukrywane, a sztuka stała się dla niego formą buntu przeciw milczeniu i zakłamaniu.
Podczas studiów w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu był cenzurowany i krytykowany za tematykę swoich prac, ale właśnie to zbudowało jego tożsamość twórczą.
🏛 Gdzie można zobaczyć te prace?
Wystawiane były w:
Ludwig Museum (Kolonia),
Albertina (Wiedeń),
San Francisco Museum of Modern Art,
i wielu galeriach w Niemczech, USA i Izraelu.
Helnwein wystawia także w przestrzeniach publicznych, np. wielkoformatowe zdjęcia dzieci w centrach miast (np. Ninth November Night – hołd dla ofiar Holocaustu).
PORTRETOWA OKAZJA JAKIEJ JESZCZE NIE BYŁO – MOŻESZ MIEĆ CAŁKOWICIE BEZPŁATNĄ SESJĘ!🎯
Tak – dokładnie tak, jak czytasz! Wybieram się w trasę i mogę zjawić się właśnie w Twoim mieście. Jak to działa?
📷 Wynajmuję apartament lub hotel – tło gotowe. 📅 Umawiamy się na konkretny dzień i godzinę – szybko i wygodnie. ⚡ Robimy krótką, intensywną sesję zdjęciową – bez pozowania na siłę. 🎁 A Ty dostajesz 5 perfekcyjnych portretów, wybranych z około 100 ujęć!
To nie jest pełna sesja na cały dzień. To jest esencja mojego stylu w skondensowanej, budżetowej formie. Szybko. Prosto. Profesjonalnie.
Mam 2 godziny tylko dla Ciebie. Przyjeżdżam do Twojego miasta, wynajmuję apartament albo odwiedzam Ciebie i tworzę portrety, które zostają na lata. Dostajesz 6 starannie wybranych zdjęć. Cena: 800 zł. Mężczyźni 45+ – zapraszam.
Robert Gołębiewski
Co musisz zrobić?
Niewiele!
Po prostu – zgłaszasz się do mnie i zachęcasz jeszcze DWIE osoby. I przychodzicie razem. One płacą podaną cenę – Ty w rewanżu za zaangażowanie masz całkowicie bezpłatną sesję!!!
💬 Od czego zaczniemy? To zależy… od Ciebie! Napisz mi, z jakiego jesteś miasta – miasto z największą liczbą zgłoszeń będzie pierwszym przystankiem na mojej trasie.
Nie musisz jechać do studia – to ja przyjeżdżam do Twojego miasta. Fotografuję w apartamencie lub hotelu – albo u Ciebie w domu. Dwie godziny tylko dla Ciebie. Dostajesz 6 zdjęć. Cena: 800 zł.
Robert Gołębiewski
📨 Daj znać w komentarzu albo wyślij wiadomość. 🗓 Takiej okazji nie będzie co miesiąc. 💥 Kto pierwszy – ten lepszy!
Widziałeś, myślisz – teraz działaj. Nie musisz być modelem. Wystarczy, że jesteś sobą. Przyjeżdżam do Twojego miasta – resztą zajmuję się ja. Dojrzały portret. 6 zdjęć. Cena: 800 zł.
Ellen von Unwerth – kobieta, która dała kobietom głos w fotografii mody
Ellen von Unwerth to jedna z najbardziej wpływowych postaci współczesnej fotografii mody – niemiecka artystka, która od lat 90. XX wieku rewolucjonizuje sposób przedstawiania kobiecości, seksapilu i siły kobiet. Urodzona 17 stycznia 1954 roku we Frankfurcie nad Menem, początkowo pracowała jako modelka, co znacząco wpłynęło na jej późniejsze podejście do pracy z kamerą. Spędziła dziesięć lat przed obiektywem, zanim chwyciła za aparat. Jak sama przyznaje, właśnie to doświadczenie pozwoliło jej zrozumieć, czego kobieta oczekuje od fotografa — czułości, humoru i przestrzeni do wyrażania siebie, zamiast uprzedmiotowienia.
Przełomem w jej karierze była sesja zdjęciowa z nieznaną wtedy jeszcze Claudią Schiffer dla marki Guess w 1989 roku. Te czarno-białe fotografie, zainspirowane estetyką złotej ery Hollywood, były mieszanką zmysłowości, młodzieńczej figlarności i stylowej nostalgii. Z miejsca podbiły świat mody i zapoczątkowały nową erę w reklamie odzieżowej. Ellen zaczęła pracować dla największych magazynów – Vogue, Vanity Fair, Interview, i-D i Numero, a jej zdjęcia trafiały na okładki i kampanie wielkich marek, jak Chanel, Dior, Miu Miu czy Victoria’s Secret.
Styl von Unwerth jest natychmiast rozpoznawalny: teatralny, pełen humoru, prowokacji i figlarności. Jej fotografie często balansują na granicy fetyszu i żartu, erotyzmu i autoironii, ale zawsze prezentują kobiety jako silne, świadome swojej seksualności istoty. Nie ma w tym mizoginicznego spojrzenia męskiego oka – jest spojrzenie kobiece, z empatią, ale i wyrafinowaną estetyką. Von Unwerth bawi się konwencjami pin-upu, burleski, filmów noir i kampowej mody lat 50. i 60., przenosząc te motywy do współczesnego kontekstu.
Fotografka wydała kilka albumów, które stały się kolekcjonerskimi pozycjami: „Snaps”, „Revenge”, „Fräulein”, „Heimat”, „Devotion”, czy „The Story of Olga”. Każdy z nich to opowieść wizualna – często zbudowana jak film, z bohaterką, fabułą, napięciem i zwrotem akcji. Jej prace wystawiane były w prestiżowych galeriach i muzeach na całym świecie, od Paryża po Los Angeles.
Co istotne, Ellen von Unwerth jest jedną z niewielu kobiet, które zdominowały świat fotografii mody – dziedzinę zdominowaną przez mężczyzn. Jej sukces jest więc nie tylko artystyczny, ale i symboliczny: pokazała, że kobiece spojrzenie potrafi być równie silne, prowokujące i wyraziste. Jej fotografie – pełne śmiechu, seksu, tajemnicy i teatralnej ekspresji – są celebracją kobiecości w jej najodważniejszych odsłonach.
Ellen von Unwerth nie fotografuje dla mężczyzn – fotografuje dla kobiet. Uwalnia je od bycia biernym obiektem, czyniąc z nich bohaterki własnej opowieści. W jej obiektywie kobieta nie musi się tłumaczyć ze swojej zmysłowości – może ją celebrować. To właśnie czyni jej twórczość tak rewolucyjną i ponadczasową.
Paul Ekman to amerykański psycholog, który zasłynął z badań nad emocjami i ich ekspresją mimiczno-twarzową. Jego największym wkładem jest identyfikacja tzw. mikroekspresji – bardzo krótkich, mimowolnych grymasów twarzy ujawniających autentyczne emocje, zanim zostaną one stłumione lub zamaskowane. Stworzył także katalog siedmiu uniwersalnych emocji, które są rozpoznawalne na twarzy niezależnie od kultury: radość, smutek, złość, strach, zaskoczenie, wstręt i pogarda.
Dla portrecisty wiedza Ekmana może być ogromnie przydatna w w wielu obszarach. Oto jak z niej korzystam ja:
🔍 1. Lepsze odczytywanie emocji u modeli
Zrozumienie mikroekspresji pozwala mi wyłapać autentyczne emocje, nawet jeśli modelka/model je ukrywa lub nie jest ich świadoma/y. Dzięki temu mogę:
wyczuć, czy ktoś naprawdę dobrze się czuje podczas sesji,
zidentyfikować momenty, w których warto nacisnąć spust migawki – kiedy emocja „mignie” na twarzy,
wyciągnąć z portretu prawdę i głębię, a nie tylko powierzchowną pozę.
🧭 2. Kierowanie emocją i mimiką podczas sesji
Znając anatomię emocji i ich mimiczne komponenty, mogę świadomie instruować modeli:
jak np. subtelnie unieść brwi lub kącik ust, by wyrazić nostalgię, niepokój czy pożądanie,
jak odgrywać konkretne emocje zgodnie z ich naturalnym wyglądem (np. fałszywy uśmiech nie angażuje mięśni wokół oczu — tzw. uśmiech Duchenne’a),
jak budować napięcie mimiczne między oczami a ustami, co daje w portrecie niezwykłą siłę wyrazu.
🎭 3. Budowanie narracji emocjonalnej
Dzięki klasyfikacji emocji według Ekmana mogę:
komponować całe sesje wokół jednego nastroju lub przejść od jednej emocji do drugiej,
budować autentyczność opowieści w serii portretów (np. pokazując przemianę wewnętrzną bohatera),
eksperymentować z emocjonalnym kontrastem – np. chłodne światło + intensywna złość.
⏱ 4. Polowanie na mikrosekundy
Fotograf portrecista, który zna się na mikroekspresjach, potrafi:
wyczuć „ten moment”, zanim on nastąpi – napięcie mięśni twarzy, mikrogesty zapowiadające reakcję,
być bardziej uważnym na błyski prawdy w spojrzeniu i mimice,
uchwycić autentyczność w kadrach pozornie pozowanych.
🧠 5. Większa empatia i zaufanie
Fotograf, który rozumie emocje i potrafi je rozpoznać, staje się:
bardziej empatycznym rozmówcą,
buduje głębszą więź z modelem/modelką,
tworzy atmosferę bezpieczeństwa i otwartości, w której łatwiej o autentyczne portrety.
✅ Checklista Fotografa Inspirowana Paulem Ekmanem
Przed sesją:
Czy wiem, jaki nastrój lub emocję chcę uchwycić?
Czy moja rozmowa przed sesją pomaga zbudować zaufanie i rozluźnić modela?
Czy stworzyłem bezpieczną przestrzeń, w której można być sobą?
W trakcie fotografowania:
Czy zwracam uwagę na oczy i brwi? (Tu najszybciej pojawiają się mikroekspresje!)
Czy uważnie obserwuję, co dzieje się na twarzy między pozami?
Czy zauważyłem „błysk prawdy” — moment, który nie był zaplanowany?
Czy używam przerw w rozmowie, ciszy, zmiany muzyki lub światła, by wywołać inne reakcje?
Po sesji (podczas selekcji):
Czy widzę na zdjęciu autentyczną emocję, a nie tylko pozę?
Czy portret „mówi coś”, nawet jeśli model się nie uśmiecha?
Czy któraś z fotografii zawiera mikroekspresję, która nadaje jej głębi?
📘 Siedem Uniwersalnych Emocji wg Ekmana – Krótkie Opisy i Mimika
Emocja
Charakterystyczna mimika
Na co zwrócić uwagę w portrecie?
Radość
Uśmiech Duchenne’a: uniesione kąciki ust i zmarszczki wokół oczu
Czy uśmiech jest prawdziwy, czy tylko „dla aparatu”?
Smutek
Opadające kąciki ust, zmarszczki między brwiami, „ciężkie” spojrzenie
Czy oczy wyrażają zmęczenie lub rezygnację?
Złość
Zmarszczone brwi, napięte usta, szeroko otwarte oczy lub ściśnięte
Czy model „wybucha” emocją czy ją tłumi?
Strach
Uniesione brwi, rozszerzone oczy, usta otwarte lub napięte
Czy pojawia się napięcie na całej twarzy?
Zaskoczenie
Uniesione brwi, szeroko otwarte oczy, rozchylone usta
Czy to nagła reakcja czy udawana poza?
Wstręt
Zmarszczony nos, uniesiona górna warga
Czy jest subtelny niesmak czy jawna niechęć?
Pogarda
Asymetryczny uśmiech, często tylko jedna strona twarzy
Zastanawialiście się kiedykolwiek czemu kobiety stanowią przewagę w portretowej galaktyce fotograficznej?
Wyrażanie siebie: Kobiety cenią fotografię portretową jako sposób na wyrażenie siebie. Pozwala im uchwycić swoją unikalną osobowość, emocje i piękno w sposób, którego nie oddadzą żadne słowa.
Kreatywność: Fotografia portretowa daje kobietom możliwość rozwijania kreatywności poprzez eksperymentowanie z pozami, oświetleniem i tłami.
Wzmacnianie pewności siebie: Bycie fotografowaną może pomóc kobietom poczuć się pewniej i bardziej komfortowo we własnej skórze. Może również podnieść ich samoocenę i sprawić, że zobaczą siebie w bardziej pozytywnym świetle.
Uchwycenie wspomnień: Fotografia portretowa pozwala kobietom zatrzymać i pielęgnować wyjątkowe chwile i wspomnienia, które będą dla nich cenne przez lata.
Świętowanie ważnych momentów: Kobiety często korzystają z fotografii portretowej, aby uczcić ważne wydarzenia, takie jak urodziny, ukończenie szkoły, ślub czy ciążę.
Budowanie więzi: Fotografia portretowa może być sposobem na nawiązywanie relacji i zbliżanie się do innych. Może również służyć jako piękna pamiątka relacji z bliskimi.
Siła i niezależność: Fotografia portretowa może być potężnym narzędziem wzmacniającym kobiety, dając im poczucie kontroli i możliwość wyrażenia swojej indywidualności.
Ekspresja artystyczna: Dla wielu kobiet fotografia portretowa jest formą sztuki. Czerpią przyjemność z tworzenia wizualnie zachwycających obrazów, które odzwierciedlają ich kreatywność i talent.
Terapia i uzdrowienie: Fotografia portretowa może być również doświadczeniem terapeutycznym. Pomaga kobietom przepracować trudne emocje, przezwyciężyć traumy czy żałobę po nieudanym związku, dając im przestrzeń do wyrażenia siebie w bezpiecznym i wspierającym otoczeniu.
Radość i zabawa: Przede wszystkim jednak fotografia portretowa to dla kobiet świetna zabawa. Daje im przestrzeń do twórczego wyrażania siebie i czerpania radości z procesu tworzenia.
Gdyby elegancja mogła trzymać aparat, nazywałaby się Cecil Beaton. Urodzony w 1904 roku w Hampstead w Londynie, w rodzinie z klasy średniej, od najmłodszych lat fascynował się światem wyższych sfer – i postanowił się do niego dostać nie drzwiami, lecz obiektywem.
Pierwsze zdjęcia robił siostrom, ustawiając je na tle wymyślnych dekoracji z tkanin, zasłon i kwiatów. Już wtedy zrozumiał, że fotografia to teatr – a on będzie jego reżyserem. Beaton nie był dokumentalistą – był kreatorem. Zwykł mówić, że nie interesuje go rzeczywistość, lecz jej stylowa inscenizacja.
Jego talent szybko zauważył Vogue – a potem cały świat mody. Zamiast surowych portretów, Beaton oferował obrazki z marzeń: księżniczki w koronkach, gwiazdy filmowe jak boginie, arystokracja jak z bajki. Fotografował z takim rozmachem, jakby każdy portret miał przetrwać wieczność.
Nie ograniczał się jednak do słodkich kadrów. W czasie II wojny światowej pracował jako fotograf wojenny dla brytyjskiego Ministerstwa Informacji. Jego zdjęcia rannych dzieci w londyńskich szpitalach poruszyły serca i sumienia. W jednym kadrze potrafił zmieścić tragedię i godność.
Po wojnie Beaton wszedł na salony z jeszcze większym rozmachem. Był osobistym portrecistą rodziny królewskiej – to jego zdjęcia Elżbiety II stały się ikonami epoki. Fotografował też Marilyn Monroe, Audrey Hepburn, Marlenę Dietrich. Z każdej wydobywał inny blask – nie tylko piękno, ale i aurę, którą tworzyli tylko najwięksi.
Ale Beaton to nie tylko fotograf. Był scenografem, kostiumografem (zdobył Oscara za kostiumy do My Fair Lady), pisarzem, pamiętnikarzem. Jego dzienniki – złośliwe, błyskotliwe, snobistyczne – pokazują człowieka rozdartego między podziwem a pogardą dla świata, który uwieczniał.
Zmarł w 1980 roku, pozostawiając po sobie tysiące portretów i jedno przesłanie: piękno może być iluzją, ale warto ją tworzyć z najwyższą precyzją.
5 czerwca – Wchodzisz albo stoisz z boku 
5 czerwca – mam czas tylko dla zdecydowanych.
Warszawa – moje atelier.
Pisz w komentarzu – ustalimy godzinę.
Fotograf portrecista Robert Gołębiewski 