To już kolejna odsłona mojego projektu „Portret w godzinę”.
Wszystko odbywa się w wygodnym, eleganckim apartamencie na warszawskiej Ochocie, gdzie rozstawiam swoje atelier i pracuję od 13.00 do 24.00.
Poprzednia edycja 10 lutego była wiekim sukcesem!
Na czym polega „Portret w godzinę”?
Oczywiście – od tego zacznę – to nigdy nie jest „godzina” bo bywa, że zostajecie 2-3 godziny, patrząc jak pracuję z innymi. Jedna osoba się przebira, druga pozuje – jest tempo, dynamika, ruch, twórczy ferment.
Dla kogo jest „Portret w godzinę”?
To oferta dla tych z Was, którzy potrzebują kilku dobrych portretów mojego autorstwa zamiast 60 czy 100 [tak, tak, mam wiele takich projektów!] i nie chcą przeznaczać 4-6 godzin na wyczerpującą sesję „solo” – a właśnie tyle trwać powinna „mocna sesja” po której poczujesz się jak po ostrym treningu.
„Portret w godzinę” to forma „light” bez pogorszenia jakości – po prostu robimy mniej, szybciej i w grupie. Wchodzisz, poznajemy się, pracujemy, przychodzi ktoś kolejny, pozuje, Ty kończysz. Zapraszam szczególnie tych z Was, którzy „zawsze nie mają czasu”. „Portret w godzinę” może być Waszym otwarciem się na poważniejsze przygody z portretem.
Załączam kilka fotografii, które powstały podczas ostatniej sesji 10 lutego! Zauważcie, że była też okazja obserwowania jak pracuję światłem z męskim ciałem! Dopiero przy pracy z odsłoniętym męskim torsem można zrozumieć jak działa światło!
Dodam, że staram się zawsze mieć coś do przebrania – co pracuje ze światłem. To zawsze ułatwia i eliminuje stres „co mam na siebie założyć!”
Zapraszam 2 marca! Napisz do mnie lub wyślij SMS – 501105098. Uzgodnimy szczegóły.
No i na koniec „last but not least” finanse. Płacisz znikomą część ceny pełnej sesji a masz świetne portrety do portfolio, CV czy do Mediów Społecznościowych!
Zapraszam do kontaktu!
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Archetyp Męskości w Hollywood: Trwałość w Obliczu Wyzwań
W swojej pracy fotografa portretowego często odwołuję się do archetypów męskości, kiedy pracuję nad portretem męskim. Przywołuję postacie aktorów, ich słynne role, często sam odgrywam fragmenty scen i skłaniam modeli by to powtarzali, wczuwając się w określone postacie. To pozwala mi wydobyć z nich konkretne emocje.
Od samego zarania Hollywood, męskość była fundamentem, na którym zbudowano wiele legendarnych postaci filmowych. Przez ostatnie osiemdziesiąt lat aktorzy wcielali się w role, które odzwierciedlały siłę, odwagę i wytrwałość – cechy, które stanowią esencję męskości. Dziś, gdy stajemy w obliczu wyzwań i kryzysu tego archetypu, przywołajmy tych bohaterów jako przykłady trwałości i inspiracji.
Przygotowałem listę ikon męskości, które najbardziej mi się przydają w pracy.
Ikony Męskości Hollywood i Ich Niezapomniane Role:
John Wayne – „The Duke” był uosobieniem amerykańskiego ducha i męskości, szczególnie w klasycznych westernach, takich jak „The Searchers” (1956).
Jego charyzma, twardy charakter i niezawodna gotowość do stawienia czoła wszelkim wyzwaniom uczyniły go jedną z najbardziej ikonicznych postaci w historii kina. Jako symbol amerykańskiego zachodu i ideał męskości, John Wayne zyskał uznanie i szacunek widzów na całym świecie.
Niezapomniane kreacje aktorskie, w tym rola Ethana Edwardsa w „The Searchers”, cementują jego status legendy kinematografii. Jego wkład w gatunek westernu jest niezaprzeczalny, a filmy, w których grał, pozostają klasykami, które przetrwają przez wieki.
Clint Eastwood – Jego postacie są ikoniczne w świecie kina. Jako Harry Callahan w „Dirty Harry” (1971) zaprezentował nieustraszonego policjanta gotowego walczyć ze złem za wszelką cenę. Cykl filmów Sergia Leone, takich jak „Za kilka dolarów”, również przyczynił się do ugruntowania jego pozycji jako symbolu męskości i niezależności. Jednak to nie wszystko – jego rola w filmie „Pale Rider” pomogła mu stać się ikoną westernu, odzwierciedlającą sprawiedliwość i siłę. Wreszcie, jego oscarowa rola w filmie „Unforgiven” na zawsze wpisała go w historię kina jako nieustraszonego sprawiedliwego, gotowego stawić czoła złu, a jednocześnie pokazującego ludzką stronę.
Arnold Schwarzenegger narodził się 30 lipca 1947 roku w Thal, w Austrii, i swoją karierę rozpoczął jako kulturysta, zdobywając tytuł Mr. Universe w wieku zaledwie 20 lat. Jego niezwykła budowa ciała i determinacja zaprowadziły go do świata aktorstwa, gdzie zdobył rozgłos dzięki roli w filmach takich jak „Conan Barbarzyńca” i „Red Sonia”. Jednak to bez wątpienia kreacja bezlitosnego Terminatora, znanego również jako T-800, w kultowej serii filmów, która na zawsze związała się z jego osobą. Arnold Schwarzenegger nie tylko jest ikoną siły i wytrwałości na ekranie, ale także w rzeczywistym życiu, angażując się w działalność charytatywną i politykę. Jego inspirująca historia życia stała się dla wielu motywacją do dążenia do własnych celów i nieustępliwości w dążeniu do sukcesu. Jego wpływ na przemysł rozrywkowy i kulturę popularną jest niezaprzeczalny, a jego legenda będzie przetrwać przez wiele pokoleń.
Sylvester Stallone – Jako Rocky Balboa w serii „Rocky” (1976-2018) stał się symbolem determinacji, pokazując, że nawet z najtrudniejszych sytuacji można wyjść zwycięsko. Mało kto wie, że Stallone nie tylko zagrał w tym filmie główną rolę ale napisał scenariusz będąc jednocześnie w totalnym kryzysie finansowym. Film miał niezwykle niski budżet zaś nadal jest jednym z najbardziej dochodowych tytułów w historii kina. W serii „Rambo” łączy postacie wojownika z człowiekiem wykluczonym z powodu zaangażowania w wojnę w Wietnamie, co stanowiło swoistą symbolikę polityczną. Jego wszechstronność jako aktora pokazała się również w innych produkcjach filmowych, gdzie potrafił wcielić się w różnorodne, często trudne role, dostarczając publiczności niesamowitych doznań emocjonalnych. Jego talent, poświęcenie i praca dały mu miejsce w historii kina oraz serca fanów na całym świecie.
Bruce Willis znany jest z ikonicznej roli Johna McClane’a w filmie „Die Hard” z 1988 roku. Jego postać to niekwestionowany bohater akcji, który nie zważa na przeciwności i zawsze stoi po stronie dobra, przy okazji pakując się nieustannie w kłopoty. Można śmiało powiedzieć, że Willis doskonale wcielił się w tę rolę, stając się jednym z najbardziej rozpoznawalnych bohaterów kina akcji. Jego charyzma i determinacja zdobyły uznanie widzów na całym świecie, czyniąc go prawdziwą legendą gatunku.
Sean Connery to ikona kina, która na zawsze zapadła w pamięć widzów dzięki swojej niezapomnianej roli jako James Bond w filmie „Goldfinger” (1964). Jego występ nie tylko zdefiniował tę postać, ale także stał się standardem elegancji, pewności siebie i niezłomności w walce z przeciwnościami. Connery perfekcyjnie wcielił się w tę ikoniczną postać, nadając jej niepowtarzalny styl i urok, który trwa przez dekady. Dzięki niemu James Bond stał się symbolem męskiej siły, inteligencji i finezji, pozostawiając trwały ślad w popkulturze. Ponadto ustanowił standard elegancji – specjalnie dla niego szyto garnitury, które wytyczały trendy – oraz wyniesiono do rangi kultowej markę Aston Martin.
Harrison Ford – Zarówno jako Han Solo w „Gwiezdne Wojny” (1977), jak i Indiana Jones, Ford emanował odwagą, inteligencją i charyzmą. Jego niezapomniane role stanowią ikony kina i kultury popularnej, zdobywając serca widzów na całym świecie. Ford jest jednym z niewielu aktorów, którzy zdolni są w równym stopniu poruszać publiczność zarówno w roli bohatera science fiction, jak i nieustraszonego poszukiwacza przygód. Jego wszechstronność aktorska oraz zdolność do wcielania się w tak różnorodne postaci czyni go ponadczasową legendą Hollywood.
Marlon Brando to ikona kina, która zdefiniowała nowy standard aktorstwa. Jego postać w „Zapomnianym” (1954) ukazywała męskość w jej najbardziej surowej, autentycznej formie, co zapewniło mu uznanie krytyków i widzów. Rola w „Ojcu Chrzestnym” ilustruje znakomity zakres talentu Brando, ukazując go jako rolę nestora, mentora, przywódcy w jednej postaci. Jego charyzma i zdolność do wcielania się w różnorodne role uczyniły go legendą kina, którą będziemy podziwiać przez wieki.
Mel Gibson – Jako William Wallace w „Braveheart” (1995) Gibson pokazał, że męstwo to nie tylko walka, ale również oddanie i miłość do wolności. W serii „Lethal Weapon” był nie tylko boheterem akcji ale również partnerem dla innego policjanta, granego przez Dabby Glovera, w którym to partnerstwie każdy prezentował inną postawę i nieustannie się docierali, stanowiąc przykład kontrastu, przeciwności ale i uzupełniania.
Tom Cruise jest jednym z najbardziej wszechstronnych aktorów w Hollywood. Jego rola w „Top Gun” (1986) to przykład bohatera, który walczy nie tylko z wrogami na niebie, ale również z własnymi ograniczeniami. Aktor nie boi się wyzwań i trudnych ról, co udowodnił niejednokrotnie w swojej karierze. Doskonale zagrał płatnego mordercę w obrazie „Collateral”, pokazując swoje wszechstronne umiejętności aktorskie. Jednak to rola agenta Ethana Hunta w serii filmów „Mission Impossible” przyniosła mu status ikony kina akcji. Cruise emanuje energią i zaangażowaniem w każdą rolę, co sprawia, że jego postacie stają się niezapomniane dla widzów na całym świecie. Świetnie poradził sobie także jako śledczy w „A Few Good Men”, stając na przeciwko charyzmatycznego Jacka Nicholsona, co zademonstrowało jego zdolności aktorskie oraz zdolność do wcielenia się w różnorodne i wymagające postacie.
Humphrey Bogart to ikona kina, której niezapomniana rola w „Casablance” (1942) ukazała męskość w kontekście romantyzmu i moralnej integryty. Jego postać Ricka Blaine’a stała się symbolem miłości i poświęcenia, przetrwała próby czasu, będąc nadal jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w historii filmu. Ponadto, Bogart zapisał się także w historii kina detektywistycznego dzięki roli Sama Spade’a w „Sokole Maltańskim”, uosabiając tajemniczość oraz nieugiętą determinację. Jego charyzma oraz umiejętność łamania serc sprawiły, że do dziś pozostaje niedoścignionym wzorcem męskiej siły oraz wyrafinowanego wdzięku.
Yul Brynner był niezwykle wpływową postacią w historii kina, a jego rola w „The Magnificent Seven” (1960) jest niezapomniana. Jego postać była nie tylko symbolem siły, honoru i niezłomności w obliczu niebezpieczeństwa, ale także zapewniła mu trwałe miejsce w panteonie westernu. Jego głęboki, charakterystyczny głos oraz łysina stały się nieodłącznymi elementami jego archetypowej męskości. To, w jaki sposób Brynner wcielił się w tę rolę, nadal inspiruje aktorów i widzów do dziś. Jego charyzma i wyrazistość sprawiły, że stał się legendą kina, pozostając żywy w pamięci kinomanów na całym świecie.
Steve McQueen był jednym z najbardziej wpływowych aktorów swojego pokolenia, a jego kreacje w filmach jak „The Magnificent Seven” (1960) czy „Bullitt” (1968) nadal są uznawane za ikoniczne. Jego wyrazista gra aktorska i charyzma na ekranie sprawiły, że reprezentował męskość w sposób nieustraszony i pewny siebie, stając się symbolem męskiej elegancji i siły. Jego charakterystyczny styl i zdolność do przekazywania emocji uczyniły go legendą kina.
Ciesząc się uznaniem zarówno wśród krytyków, jak i widzów, McQueen pozostawił niezatarte piętno w historii kina. Jego podejście do ról, w tym te, które odzwierciedlały męskość w najbardziej klasycznej formie, sprawiło, że jego legacy jest niezmiennie wpisane w historię filmu.
Lee Marvin – Lee Marvin był wybitnym aktorem, a jego rola jako majora Reisera w filmie „The Dirty Dozen” (1967) zdobyła uznanie widzów i krytyków. Jego interpretacja twardego i nieustępliwego charakteru, gotowego do poświęceń dla dobra wspólnego, stanowiła niezapomniany element tej filmowej produkcji. Marvin emanował siłą i autorytetem, przykuwając uwagę widzów swoją charyzmą i perfekcyjnym wykonaniem roli. Dzięki jego niezrównanej grze aktorskiej, postać majora Reisera stała się ikonicznym symbolem filmowej odwagi i poświęcenia.
Charles Bronson był amerykańskim aktorem, który zyskał ogromną popularność dzięki roli Paula Kerseya w kultowej serii filmów „Death Wish” (1974-1994). Jego kreacja sprawiła, że stał się symbolem męskiej niezależności i determinacji w walce z przestępczością. Bronson był niezwykle charyzmatycznym aktorem, który potrafił wcielić się w postać twardziela z umiejętnością, nadając jej wyjątkową głębię i wiarygodność. Jego bohater walczył z niesprawiedliwością, stając się ikoną dla wielu widzów. To właśnie dzięki tej roli Bronson zapisał się na stałe w historii kina akcji, pozostawiając niezatarte ślady w świadomości miłośników filmów sensacyjnych. Wcześniejsze role takie jak w „Magnificent seven” czy „Once Upon a Time in the West” przetarły mu szlak do jeszcze bardziej wymagających ról.
Steven Seagal – to amerykański aktor, producent filmowy, reżyser, scenarzysta, muzyk (głównie gatunku blues) oraz aikidoka. Jego kariera aktorska, zapoczątkowana w latach 80., przyniosła mu rozpoznawalność i uznanie wśród fanów kina sensacyjnego. Postacie takie jak Nico Toscani w „Above the Law” (1988) oraz Casey Ryback w „Under Siege” (1992) przyniosły mu reputację silnego, zdecydowanego bohatera emanującego siłą, wytrwałością i umiejętnościami radzenia sobie w każdej sytuacji. Jego wkład w gatunek filmów akcji niepodważalnie wpłynął na kulturę popularną lat 80. i 90. oraz pozostaje inspiracją dla wielu młodszych aktorów i twórców filmowych.
Roger Moore – Jako James Bond, Moore przedstawiał bardziej wyrafinowaną, lecz nadal pewną siebie stronę męskości, która nigdy nie traciła z oczu swojego zadania.
Roger Moore zyskał ogromną popularność jako James Bond, stając się jednym z najbardziej rozpoznawalnych odtwórców tej ikonicznej roli. Jego interpretacja agenta 007 wyróżniała się wyrafinowaniem i pewnością siebie, czyniąc go jednym z najbardziej charyzmatycznych aktorów w historii filmu. Jego elegancki styl, poczucie humoru i zdolność do perfekcyjnego balansowania pomiędzy akcją a romantyzmem sprawiły, że jego wizerunek Jamesa Bonda pozostał niezatarty w pamięci fanów kina i miłośników serii. Jako złożony i wielowymiarowy bohater, Moore sprawił, że publiczność uwierzyła w jego zdolność do pokonywania wszelkich przeciwności, zawsze zachowując godność i klasę. Jego dziedzictwo w świecie filmu pozostaje niezapomniane, a rola Jamesa Bonda na zawsze związana będzie z jego niezrównanym talentem aktorskim.
Robert De Niro – Jako Travis Bickle w „Taxi Driver” (1976) De Niro ukazał mroczną i złożoną stronę męskości, przeplataną z frustracją i samotnością. Z kolei w filmie „Gorączka” zagrał mroczną postać gangstera, który kieruje się poczuciem honoru i swoistej sprawiedliwości w obliczu zagrożenia, którym był przeciwnik grany przez Ala Pacino.
Robert De Niro jest uznawany za jednego z najwybitniejszych aktorów swojego pokolenia, którego talent i wszechstronność artystyczna nie podlegają wątpliwości. Jego umiejętność wcielania się w różnorodne role oraz zdolność do przenoszenia widzów w głąb psychiki przedstawianych postaci sprawiają, że jego dorobek aktorski jest niezwykle imponujący.
W „Taxi Driver” De Niro przykuł uwagę widzów nie tylko ekspresyjną grą aktorską, lecz także umiejętnie oddanym zakresem emocji i złożoności psychologicznej bohatera. Jego interpretacja postaci Travisa Bickle’a przyniosła mu uznanie krytyków oraz status kultowej postaci w historii kina.
Podobnie w „Gorączce” De Niro udowodnił swoje mistrzowskie zdolności aktorskie poprzez wykreowanie postaci gangstera, który mimo swojej mrocznej natury emanuje pewnym rodzajem moralnego kodeksu. Jego skomplikowana relacja z Al Pacino na ekranie zachwyciła publiczność i cementuje jego miejsce wśród najbardziej szanowanych aktorów filmowych.
Robert De Niro nie tylko wciela się w role z pasją i zaangażowaniem, lecz również wprowadza w nie subtelne niuanse oraz głębię emocji, co sprawia, że jego kreacje są niezwykle przekonujące i zapadające widzom w pamięć na długie lata.
Al Pacino – Jako Michael Corleone w „The Godfather” (1972) Pacino stał się symbolem mężczyzny, który musi zmagać się z ciężarem przynależności do mafijnego rodu, przy jednoczesnym utrzymaniu swojego honoru i godności. W filmie „Gorączka” stanął na przeciwko Roberta De Niro i razem stworzyli niezapomniany kontrast dwóch męskich archetypów. Z kolei w filmie „Zapach Kobiety” zagrał niewodomego pułkownika, który nie stracił niczego z męskości a może jeszcze bardziej wyostrzył cechy archetypu.
Jack Nickolson – fenomen kina męskiego. Jest ikoną przemysłu filmowego, znany z niezrównanej wszechstronności aktorskiej i umiejętności wcielania się w różnorodne role. Jego talent pozwala mu na brawurowe odgrywanie zarówno romantycznych postaci, jak i silnych, charyzmatycznych bohaterów, takich jak legendarne wcielenie w postać pułkownika Jessupa w filmie „A few Good Men”. Jego niezaprzeczalny wkład w kinematografię uczynił go jednym z najbardziej znaczących aktorów swojego pokolenia. Jego praca zyskała uznanie zarówno widzów, jak i krytyków filmowych, cementując jego status ikony kina.
Russell Crowe – Jako Maximus w „Gladiatorze” (2000) Crowe reprezentował mężczyznę, który walczył nie tylko o swoje życie, ale również o sprawiedliwość i honor swojego narodu. Jeszcze wyraźniej i mocniej swój talent do roli przywódcy Corwe zademonstrował w filmie „Master and commander”, gdzie wcielił się w rolę kapitana Jacka „Szczęściarza”, który ściga abgielski okręt na pustkowiu oceanu dowodząc wierną załogą.
Michael Caine to również znany z wielu innych znakomitych ról, w tym występu w klasycznych filmach takich jak „Złodziej”, „Oszuści” czy „Edukatorzy” a szczególnie „Zulu”. Jego wszechstronność aktorska oraz zdolność do wprowadzenia głębi i autentyczności w każdą postać czynią go jednym z najbardziej szanowanych aktorów w Hollywood. Jego determinacja i charyzma sprawiły, że widzowie na całym świecie uwielbiają oglądać go na ekranie, a jego kreacje pozostają niezapomniane. Jego rola Alfreda w serii „The Dark Knight” jest jednym z najbardziej pamiętnych wzorów mentora – postaci, która nie tylko służy jako wsparcie dla bohatera, lecz także stanowi moralny kompas i głos rozsądku. Jego wyrazista gra aktorska sprawia, że publiczność czuje emocjonalne powiązanie z jego postacią i pamięta ją na długo po zakończeniu seansu.
Pierce Brosnan – Jako James Bond w serii filmów o tym agencie 007 (1995-2002), Brosnan wyznaczył standardy elegancji, sprytu i nieustraszoności. Jest ikoniczną postacią w historii kina i odegrał niezwykle istotną rolę w rozwoju franczyzy Jamesa Bonda. Jego charyzma oraz zdolności aktorskie pomogły mu stworzyć wyjątkowy wizerunek agenta 007, który zapadł widzom w pamięć na lata. Jego kreacja przyczyniła się do utrwalenia tych niezapomnianych filmów w historii kina oraz popkultury.
Daniel Craig – Aktualne wcielenie Jamesa Bonda, Craig w filmach takich jak „Casino Royale” (2006) i „Skyfall” (2012) reprezentuje męskość w postaci agenta, który jest zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie odporny na wyzwania. Wcielając się w tę ikoniczną postać, Craig wprowadził nową warstwę złożoności i surowości do roli Jamesa Bonda, dzieki czemu jego wersja bohatera stała się niezwykle charakterystyczna i ceniona przez fanów serii. Jego interpretacja Bonda odznacza się nie tylko żywiołowością w akcji, ale także głębokością emocji, co przyniosło serii nowy, nowoczesny wymiar. Jego wyraziste cechy fizyczne i umiejętności aktorskie pozwalają mu ukazać agenta 007 jako nieustraszonego, pewnego siebie i zdecydowanego, co przyczyniło się do odświeżenia wizerunku tej kultowej postaci dla współczesnej publiczności.
A Ty? Kto cię najbardziej ujmuje jako ikona kina „męskiego”?
W Polsce również mamy aktorów, którzy mają swój wkład w budowaniu wyrazistych męskich postaci:
Ryszard Filipski odegrał niezwykle istotną rolę w filmie „Hubal”, gdzie wcielił się w postać charyzmatycznego dowódcy szwadronu, który nie składa broni po klęsce 1939 roku. Jego kreacja stanowiła wzorzec dla męskiego kina, ukazując determinację i niezłomność w obliczu trudności historycznych. Filipski wcielił się w tę postać z pasją i autentycznością, co przyczyniło się do niezwykłego oddziaływania filmu na widzów. Jego rola pozwoliła na ukazanie ważnych wartości oraz ukrytych aspektów ludzkiej natury, co czyni ją niezapomnianą dla fanów kina historycznego.
Daniel Olbrychski znany jest przede wszystkim ze swojej wybitnej roli jako Kmicic w filmie „Potop”. Jego niezapomniane przedstawienie postaci Kmicica na nowo rozpaliło zamiłowanie do kina widowiskowego, literatury Sienkiewicza, polskiej historii oraz ideału mężczyzny gotowego oddać życie dla ukochanej. Daniel Olbrychski dzięki swojej charyzmie i aktorskiemu talentowi doskonale oddał bogate emocje i wewnętrzny konflikt bohatera, stając się ikoną kultury filmowej. Jego interpretacja stała się odzwierciedleniem ideałów, które inspirowały i wciąż inspirują kolejne pokolenia widzów, przenosząc ich w magiczny świat epoki obrazanej przez Sienkiewicza. Dzięki niezapomnianej roli w „Potopie”, Daniel Olbrychski pozostanie na zawsze związany z historią kina i polskiej kinematografii. Jego wkład w promocję dziedzictwa kulturowego oraz literackiego jest niezwykle istotny, a jego wspaniała gra aktorska na zawsze pozostanie ważnym elementem kultury filmowej.
Stanisław Mikulski był nie tylko popularnym aktorem, ale także niezapomnianym twórcą postaci Hansa Klossa w serialu „Stawka większa niż życie”. Jego niezwykłe kreacje przystojnego bohatera, który zawsze się obroni i działa zgodnie z kompasem moralnym, uczyniły go obiektem westchnień milionów kobiet. Jego talent aktorski sprawił, że postać Hansa Klossa stała się kultowa, trafiając do serc widzów na całym świecie. Jego niezapomniana rola na stałe wpisała się w historię polskiej kinematografii i telewizji, pozostawiając niezatarte wrażenie na pokoleniach widzów. Jego dziedzictwo aktorskie wciąż inspiruje i będzie pamiętane na zawsze.
Bogusław Linda jest jednym z najbardziej uznanych polskich aktorów, którego wielki talent aktorski zapewnił mu status ikony kina. Jego wszechstronne umiejętności aktorskie pozwoliły mu z powodzeniem wcielać się w różnorodne role, w tym w trudne i psychologicznie wymagające postacie. Jego niezapomniana rola Franza Mauera w kultowym filmie „Psy” pokazała głębię jego aktorskiego kunsztu. W filmie tym Linda wcielił się w byłego oficera SB, który stara się odnaleźć w nowej rzeczywistości, nie tracąc przy tym własnego kodeksu moralnego. Jego mistrzowskie odtworzenie tej trudnej roli wzbudziło uznanie widzów i krytyków, umacniając jednocześnie jego pozycję jako jednego z najwybitniejszych aktorów polskiego kina.
Jakie są Twoje typy?
Kryzys Męskości i Utrata Tożsamości:
Współczesna popkultura często prezentuje mężczyznę jako zagubionego, niepewnego siebie, co może prowadzić do rozczarowania i dezorientacji. Koncepcja metroseksualności sugeruje, że mężczyzna nie czuje się już macho, jest niepewny swojej samczości i ustępuje pola kobiecie. Taka niepewność tożsamości może prowadzić do kryzysu męskości, gdzie mężczyźni próbują znaleźć swoje miejsce w społeczeństwie, gdzie rola płciowa nie jest już tak ściśle określona.
Dodanie tego punktu do analizy kryzysu męskości w popkulturze uzupełnia obraz wyzwań, z jakimi mężczyźni mogą się obecnie zmagać, oraz podkreśla znaczenie otwartości i akceptacji różnorodności w kształtowaniu zdrowych relacji międzyludzkich.
Te dwadzieścia trzy postacie to nie tylko bohaterowie filmowi, lecz również symbole męskości i wartości, które trwają przez pokolenia. W obliczu zmieniającego się społeczeństwa i różnorodnych wyzwań, jakim muszą stawić czoła mężczyźni, ich historie nadal inspirują i pokazują, że męskość to nie tylko siła fizyczna, lecz także odwaga, honor i gotowość do działania w imię dobra.
Paradoksem jest w tym to, że współczesna kobieta, mimo zmiany ról społecznych i walczącego feminizmu nieustannie pragnie być zdobywana, uwodzona, posiadana co wynika z jej pasywnej roli w związkach. Ten klasyczny typ relacji kobieta-mężczyzna, w której kobieta jest zdobywana, ratowana, pożądana i wielbiona zaś mężczyzna wyzwala, ratuje, zdobywa, uwodzi jest cały czas żywy w umysłach ludzi tymczasem jednak współczesne role narzucone przez popkuturę powodują, że czasem ludzie czują się zagubieni.
A Ty? Jaki archetyp męskości kinowej najbardziej Ci się podoba?
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Zadałem sobie trud przeprowadzenia rozmów z wieloma kobietami, które znam. Zarówno tymi, które znam blisko jak i tymi, które znam dość powierzchownie. Ale każda była chętna do odpowiedzi. Były to ciekawe rozmowy szczególnie dlatego, że skłoniłem rozmówczynie do pewnego wysiłku wyobraźni. Wróciły do mnie z odpowiedziami, które były na tyle zaskakujące ale i uporządkowane, że uznałem iż warto stworzyć na ich podstawie ten materiał. Zanim zaproszę Cię do lektury dodam, że w części zalety Panie wyobraziły sobie, że dzielą tę pasję i życie zawodowe z fotografem tymczasem w części poświęconej Zagrożeniom wyobraziły sobie, że zajmują się czymś innym, pracują lub prowadzą dom. Wyznały, że inaczej nie potrafiły sobie tego wyobrazić. Co skłoniło mnie do refleksji, którymi podzielę się na koniec. Zacznijmy!
Zalety:
Wspólna Pasja: Dzięki wspólnej pasji fotografii możemy razem cieszyć się twórczym procesem i dzielić wzajemnym zainteresowaniem sztuką.
Moje trzy grosze: Jeżeli para ludzi dzieli tę samą pasję to zapewne ma podobne podejście do sztuki, estetyki, piekna a nawet nagości, jeżeli dotrą do etapu, w którym zechcą realizować na przykład akt męski czy kobiecy. Bo w sumie to jest swego rodzaju ekstremum stylistyczne: nagość. Jednak na nagość można patrzeć pod wieloma kątami. Można postrzegać nagość jako źródło pobudzenia a można szukać w nim piękna, estetyki, anatomii czy w końcu prowokacji artystycznej. Nagość to forma wyrazu. Tyle nagość. Ale nie trzeba nagości by obydwoje mogli pracować i się zachwycać. Bo przecież fotografem w związku może być kobieta i spędzać dużo czasu z modelami mężczyznami. Ale przecież to jej Klienci! Jak prawniczka ma swoich Klientów i nikt nie bywa o to zazdrosny!
Duma z Sukcesów Partnera: Widzenie sukcesów mojego męża w dziedzinie fotografii portretowej sprawia, że czuję się dumna z jego umiejętności i osiągnięć zawodowych.
Moje trzy grosze: To zawsze było i jest moim marzeniem. Aby moja partnerka stała przy mnie podczas wręczania nagrody czy na wystawie i abym mógł powiedzieć, że to dzięki niej i temu, że była moją muzą mogłem to zrobić.
Niestety w rzeczywistości trudno o taką harmonię i w wielu przypadkach temat współpracy fotografa z kobietami modelkami czy Klientkami wzbudza problemy. Niezależnie od tego jak wielkie on odnosi sukcesy na tym polu.
Zdolność Dostrzegania Piękna w Innych: Pracując z różnymi modelkami, mój mąż nauczył mnie dostrzegać piękno w różnorodności form i wyrazów, co z kolei pozytywnie wpływa na moje poczucie estetyki.
Moje trzy grosze: W takim przypadku Fotograf mąż staje się przewodnikiem po świecie sztuki. Aby tak się mogło stać para musi wspólnie pracować a jeżeli nie pracuje, partnerka powinna być obecna w procesie twórczym mężczyzny i odwrotnie, jeżeli fotografem jest kobieta.
Moim marzeniem jest mieć u boku kobietę, która będzie zachwycała się tym co robię i nauczona przeze mnie tych umiejętności, będzie w stanie sama tworzyć wspaniałe portrety zarówno męczyzn jak i kobiet. To wspaniała przygoda.
Zakres Wspólnej Pracy: Dzięki różnorodności sesji fotograficznych mamy okazję pracować nad różnymi projektami, co utrzymuje nasze życie zawodowe w ciekawym tempie.
Moje trzy grosze: To kolejny głos ze strony osoby, która współpracuje z mężem lub partnerem. Jest bardziej obserwatorką niż uczestniczką z tego względu, że obrabia prace męża, retuszuje, pomaga w doborze strojów i jest nieustannie zaangażowana.
Wspólna Praca nad Projektem: Możemy wspólnie pracować nad projektami, dzieląc się pomysłami i wzajemnie się inspirując.
Moje trzy grosze: Tu również widać wspólne zaangażowanie. Obydwoje pracują nad tymi samymi projektami albo się uzupełniając przez inne punkty widzenia, lub jako /albo też / jako wspólnicy.
Pracę fotografa trudno porównać do pracy reżysera czy aktora, filmowca, bo tam ma do czynienia z wieloma ludźmi jednocześnie zaś sesje portretowe to najczęściej długi proces jeden na jeden. Aby wydobyć to coś z człowieka należy spowodować, by się otworzył. Gdy pracują razem, mają dodatkowe możliwości, bo kobieta ma inny zestaw narzędzi. Sama jej obecność często bardzo łagodzi ogólny nastrój.
Rozwinięcie Umiejętności Własnych: Współpracując z doświadczonym fotografem, mam okazję rozwijać własne umiejętności fotograficzne i zdobywać nowe doświadczenia.
Moje trzy grosze: To kolejny przykład sytuacji, kiedy fotograf partner uczy partnerkę lub partnera swojego fachu tworząc niejako wartościowego członka zespołu.
Od wielu lat marzę o tym aby moja partnerka była zafascynowana fotografią i pracowała ze mną będąc wcześniej przeze mnie wszystkiego nauczona. Otarłem się o takie związki kilkakrotnie ale w żadnym nie udało mi się osiągnąć tego stanu.
Rozumienie Rytmu Pracy Fotografa: Dzięki temu, że mój mąż jest fotografem portretowym, znam rytm jego pracy, co pozwala lepiej dostosować się do jego harmonogramu.
Moje trzy grosze: To wypowiedź osoby, która nie ma problemu z zaufaniem ani żadne kwestie „zazdrości” jej nie przysparzają o złe emocje. Traktuje pracę swojego partnera jako normalny zawód bo dzięki jego pracy ma na opłaty i relatywnie wygodne życie.
Wspólna Kreatywność: Razem możemy wymieniać się pomysłami i inspiracjami, co sprzyja wspólnej kreatywności.
Moje trzy grosze: Kolejna wypowiedź, która pochodzi od osoby zaangażowanej we wspólną pracę. Ty znowu praca męża czy partnera jest transparentna. Stąd nie ma domysłów ani przekłamań.
Zrozumienie Procesu Twórczego: Mój mąż potrafi wyjaśnić mi, jakie są etapy sesji zdjęciowej, co pomaga mi lepiej zrozumieć jego pracę i zaangażowanie w proces twórczy.
Moje trzy grosze: Tu pachnie zachwytem i słusznie. Gdy kobieta zachwyca się pracą partnera ten jest gotów jej świata przychylić bo fotografowie jak wszyscy artyści są narcyzami ale też potrzebują MUZY. I taka kobieta całkowicie zapanuje nad sercem twórcy bo będzie jego wierną i ciągle obecną publicznością a w nim wzbudzi to wyłącznie zachwyt. Jak we mnie!
Życie w Środowisku Artystycznym: Dzięki związkowi z fotografem portretowym, żyję w środowisku artystycznym, co przynosi wiele inspiracji i możliwości spotkania ciekawych ludzi.
Moje trzy grosze: Wspólne poznawanie nowych ludzi, bycie wprowadzoną w to środowisko jako TA JEDYNA NAJBLIŻSZA SERCU kobieta daje tej kobiecie potężne narzędział wpływu zaś artyści uwielbiają „ulegać wpływom” a takim, które sami wybiorą. Ponadto jego wybranka może samą sobą zachwycić owe środowisko co może pomóc złagodzić wizerunek niepokornego artysty. Taki dziki a oto przy niej aniołek.
Zagrożenia:
Zagrożenia niestety są również obecne w takich związkach. Może nawet jest ich równie wiele a być może więcej. Stereotypy związane z zawodem fotografa są niestety bardzo silne. Sam ich wielokrotnie doświadczyłem i to w formach, których się nie spodziewałem – przez oczekiwanie ze strony pań, bym był właśnie takim zepsutym amantem. Czyli „sława wyprzedza” choć to kłóci się z moim pojmowaniem profesjonalizmu.
Przejdźmy więc do zagrożeń:
Zazdrość i Niepewność: Zazdrość może się pojawić, gdy partner poświęca dużo czasu na pracę z modelkami, co może budzić niepewność.
Moje trzy grosze: to niestety najczęstsza przyczyna dramatów w związkach z fotografem. Działa tu wyobraźnia oraz wizje sytuacji, które przesłaniają prosty fakt, że to jego praca oraz sposób na czerpanie inspiracji. Do tego dochodzą stereotypy, które krążąc przez lata w społeczeństwie stają się „samospełniającą się przepowiednią.
Brak Prywatności w Pracy: Zdjęcia portretowe często wymagają bliskości fizycznej, co może rodzić uczucie braku prywatności w relacjach zawodowych.
Moje trzy grosze: Sesja portretowa aby dobrze wypadła wymaga ręcznego sterowania. Bliskość fizyczna to dotyk, ustawianie, przesuwanie, komponowanie głowy, ramion, bioder. Osoby pozujące mogą nawet odbierać to bardziej osobiiście niż powinny a przecież dotykają ich również lekarze!
Możliwe Konflikty Zawodowo-Emocjonalne: Sytuacje, w których modelki aż zbyt dobrze oddają emocje na zdjęciach, mogą prowadzić do konfliktów emocjonalnych w związku.
Moje trzy grosze: Takie sytuacje mogą się zdarzyć kiedy partner ma nikłą wiedzę o kuchni pracy fotografa oraz wątpi w jego talent. Dobrze oddane emocje są efektem ciężkiej pracy fotografa, który umie wycisnąć z modeli właśnie te trudne do uzyskania emocje. Jak na planie filmowym aktorzy dają z siebie więcej w rękach doświadczonego i wymagającego reżysera, który wie, czego chce.
Ciśnienie na Wygląd: Praca w branży fotografii portretowej może wprowadzać presję na utrzymanie atrakcyjnego wyglądu, co może prowadzić do niezdrowych standardów piękna.
Moje trzy grosze: partnerki czasami porównują się z modelkami, które do pracy wybiera fotograf. Dla nich to swego rodzaju wzorce estetyki tymczasem dla fotografa to tworzywo, z którego produkuje swoje obrazy. Dobry surowiec wyda dobry produkt. Oczywiście wiele zależy od estetyki fotografa, który czasem preferuje specyficzny typ urody. Jednak jeżeli Klient życzy sobie uniwersalnej definicji piękna fotograf jest zmuszony podążać za tymi wytycznymi.
Ryzyko Komentarzy Społeczności: Praca z modelkami może prowadzić do pojawienia się komentarzy i opinii ze strony społeczności, co może wpływać na związek.
Moje trzy grosze: Społeczność kieruje się stereotypami. Moje partnerki często w rozmowach prywatnych nawet słyszały od koleżanek „jak ty możesz tak tolerować to? On z tymi modelkami….” i tu niedpowiedzenia. W moim odbiorze koleżanki kierują się zawiścią, że ich mężowie uprawiają zawodu uznawane za nudne lub ich życie prywatne jest nudne i stąd chęć popsucia życia innym. Media społecznościowe rzecz jasna dodają do tego komentarze pełne zachwytu nad pracami fotografa. Jednak w odbiorze powszechnym są to zachwyty nad urodą modelek czy modeli tymczasem chwalona jest praca. Kiedy chwalimy wygodne buty tak naprawdę chwalimy szewca.
Konflikty w Zarządzaniu Czasem: Praca fotograficzna może wymagać elastycznego zarządzania czasem, co czasem może prowadzić do konfliktów w planowaniu wspólnego życia.
Moje trzy grosze: Świadomosć tego, że fotograf może mieć pełne pracy weekendy wymaga kompromisów na tym polu i nadrabiania wspólnego czasu w inne dni. Jednak dynamika pojawiających się zleceń może powodować, że partnerka zostaje zmuszona do dostosowania się do tego rytmu, co jej potrzeby może sprowadzić na drugi plan.
Zmęczenie Związku: Intensywna praca w branży artystycznej może prowadzić do zmęczenia związku, gdy obie strony nie znajdą równowagi między pracą a życiem osobistym.
Moje trzy grosze: To zagrożenie czyha na tych, którzy szukają podniet w życiu artystycznym towarzyskim. Artysta skupiony na swojej pracy nie ma czasu na bogate życie towarzyskie. A jeżeli odnajdzie miłość swojego życia priorytety są dla niego oczywiste.
Wpływ na Życie Rodzinne: Praca fotografa portretowego, wymagająca częstych wyjazdów i sesji w nietypowych godzinach, może wpływać na życie rodziny.
Moje trzy grosze: Wciągając partnerkę w swój świat fotograf może zabierać ją ze sobą aby nieustannie mu towarzyszyła. Takie zagrożenia łatwo zneutralizować.
Konflikty z Klientkami: Czasem sesje mogą prowadzić do konfliktów z klientkami, co może wpływać na atmosferę w związku.
Moje trzy grosze: Tu nie do końca zrozumiałem co autorka słów miała na myśli a nie chciałem tematu drążyć. Jednak konflikt nie rodzi się sam z siebie. Jeżeli powstaje to oznacza, że pojawiają się niespełnione oczekiwania. W moim życiu zawodowym też spotkałem się z oczekiwaniami, których nie chciałem spełniać ale nigdy nie dopuściłem by zamieniły się w konflikty. Najprościej unikać takich sytuacji.
Ryzyko Zaniedbania Życia Prywatnego: Zaangażowanie w pracę może prowadzić do zaniedbania czasu na życie prywatne, co może być wyzwaniem dla związku.
Moje trzy grosze: W zasadzie ten punkt powinien stanowić swoiste podsumowanie całego tekstu. A podsumowanie to powinno brzmieć tak: udany związek z fotografem gwarantuje aktywne zaangażowanie w jego pracę. Nieustanne „bycie w pobliżu”, kibicowanie i nawet bezlitosna krytyka – bo z ust ukochanej kobiety nic nie boli – po prostu smakuje. Taki artysta czuje się kompletny. Pamiętaj, że artysta, szczególnie sztuki wizualnej jaką jest fotografia ukazująca emocje ma swoje czułki emocjonalne na wierzchu! Jego najważniejszą publicznością jest ukochana kobieta.
Fotograf nie wymyka się na sesje z domu by być „poza domem” – taki ktoś, kto szuka ucieczki nie jest spełniony. Jego sztuka cierpi. Jest naszpikowana fałszem jego własnego życia.
Spełniony jest ten, który znajduje pełne wsparcie a jego ukochana jest jego kibicem, fanem, sędzią i mentorem. Co więcej, kobieta ta jest dla niego najcenniejszym źródłem inspiracji. Jest kobietą, wie co myślą i czują kobiety. Uczy go jak do kobiet dotrzeć a sama jej obecność na sesjach powoduje, że modelki i modele czy to Klienci czy osoby pozujące niekomercyjnie – czują się lepiej, pełniej w towarzystkie partnerki, która może wydatnie pomóc.
Kończąc, uważam, że fotograf i jego wybranka rozkwitną przy jego zawodowej karierze ale tylko, gdy Ona uczestniczy cały czas w jego pracy. Gdy jego praca jest traktowana wyłącznie jako źródło utrzymania rodziny prędzej czy później jego sztuka ulegnie wypaleniu. Bo potrzebuje MUZY. A taką MUZĄ powinna być kobieta, z którą dzieli życie. Niewielu jest to dane…..
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Sesje Fotograficzne TFP: Wzory Współpracy, Zalety i Rozważania dla Fotografa i Modelki/Modela
Wiele osób używa dziś pojęcia TFP utożsamiając to z okazją do uzyskania darmowych zdjęć albo z okazją do dotarcia do darmowych modeli lub modelek. Niestety, drogi czytelniku, nic nie może być dalsze od prawdy. Aby uzyskać coś „darmo” czyli „bez pieniędzy” należy sobą lub swoimi umiejętnościami reprezentować określoną wartość, która będzie na tyle cenna dla drugiej strony aby transakcję ograniczyć do „wymiany towarowo usługowej”. Bez tego będzie to tylko próba wyszarpania czegoś „za darmo” i przysłowiowe „szukanie frajera”.
Najpierw nieco historii. Sama nazwa TFP wzięła się od słów „Time for Prints” i pochodzi z czasów fotografii analogowej. Brytyjscy i amerykańscy doświadczeni fotografowie uznali, że warto odsunąć sprawy komercyjne na bok by realizować artystyczne projekty „dla sztuki”, które nie znajdą nabywców i zapraszali do pracy doświadczone modelki, by te projekty realizować. Ważne jest aby zapamiętać, że zarówno fotografowie i modelki były „doświadczone”. Ten drobny aspekt umyka wszelkiej maści amatorom, który liczą na bezpłatne zdjjęcia bo….. tak sobie wymyślili. tymczasem kluczem jest czytelne określenie „wartości”. Samo fotografowanie czy pozowanie nie jest wartością. Wartość jest w doświadczeniu i sposobie oraz jakości.
Jak już więc napisałem, współpraca w ramach „Time for Print” (TFP) to jedna z popularnych form sesji fotograficznych, w której fotograf i modelka/model nie otrzymują wynagrodzenia pieniężnego, ale zamiast tego dzielą się pracą i uzyskanymi zdjęciami w celu wzajemnego zysku artystycznego. Ta praktyka ma swoje zalety, ale również wiąże się z pewnymi zagrożeniami zarówno dla fotografa, jak i dla modelki/modela. Oto krótki przegląd zalet i wad.
Doświadczenie Bez Dużych Kosztów: Fotografowie oraz modele mają szansę zdobyć doświadczenie zawodowe bez konieczności ponoszenia dużych kosztów finansowych związanych z wynagrodzeniem.
Tu jednak ważna uwaga: aby powstało coś twórczego spotykać się muszą osoby doświadczone. Doświadczony fotograf i doświadczona modelka. Inaczej będzie to jakby „ślepy prowadził kulawego” a jeżeli ktoś miałby kogoś uczyć to nie jest już sesja TFP a warsztaty.
Moje własne doświadczenie jest takie, że sens ma pracować tylko z modelką doświadczoną. Wtedy skupiam się na pomyśle, którym się z nią dzielę i to realizujemy. Kiedy zgłaszają się amatorki darmowych zdjęć aby gratisowo zbudować sobie portfolio nawet do tematu nie podchodzę bo już doświadczyłem jaka to strata czasu.
Kolejną ważną rzeczą w tym punkcie jest kwestia kosztów. O ile odpada wynagrodzenie o tyle pozostają koszty wynajmu studia, posiłku, napojów czy innych rzeczy, które powinny być dzielone po równo. Bez wyjątku. Chyba, że np. modeka zapewnia lokal a fotograf posiłek. Musi być to oparte na czytelnej wymianie.
Różnorodność Portfolio: Sesje TFP umożliwiają zarówno fotografowi, jak i modelowi tworzenie zróżnicowanego portfolio, prezentującego różne style i techniki.
To niezwykle ważne. Mając bogate portfolio można zachwycać Klientów jego bogactwem. Portfolio zgromadzone z prac komercyjnych może nie być tak różnorodne i zachwycające bo na typ urody klientów komercyjnych nie mam wpływu. Co więcej czasem Klient nie daje zgody na publikację zdjęć choć to rzadkie. W przypadku TFP wybieram sobie ten typ urody, który mnie fascynuje lub który wiem, że stanowi wyzwanie – na przykład kobieta ruda i piegowata.
Współpraca Artystyczna: Fotografowie i modele mogą swobodnie eksperymentować, współtworząc coś wyjątkowego i kreatywnego.
W moim dorobku artystycznym mam wiele tego rodzaju współprac. Każdy artystka ma w głowie mnóstwo pomysłów, które pragnie zrealizować. Znalezienie takiej osoby, z którą będzie po drodze nie jest łatwe ale warto szukać. Tak powstają bardzo wartościowe projekty, które wzbogacą portfolio.
Zakres Prac: Sesje TFP pozwalają na realizację projektów, które mogą być trudne do sfinansowania jak również do sprzedania w standardowych warunkach.
Projekty TFP powinny służyć budowaniu prestiżu, demonstracji talentu i zmysłu artystycznego. Z Klientami komercyjnymi realizuję projekty Klientów. W takich sytuacjach pojawia się niewielki obszar do tworzenia własnych wizji.
Jednocześnie te wizje artystyczne rzadko mogą stać się komercyjnej oferty chyba, że jak w przypadku fotografów takich jak Man Ray czy Helmut Newton ich prace wizjonerskie z czasem stają się kultowe i wraz ze wzrostem prestiżu artysty nabierają wartości kolekcjonerskiej.
Minimalne Koszty dla Początkujących: Dla osób rozpoczynających karierę w branży, sesje TFP oferują dostęp do profesjonalnych zdjęć bez dużych inwestycji finansowych.
Dla początkujących modelek gotowych się poprowadzić to okazja do zbudowania portfolio bez wielkich kosztów. Takimi kosztami jest współudział w kosztach wynajmu studia czy apartamentu, kosztach posiłków, napojów itp.
Błędem jest myślenie, że zgłaszając się na sesję TFP modelka dostanie zdjęcia bez własnego zaangażowania. Sprawy finansowego zaangażowania należy omówić zawsze na początku aby sprawa była czytelna i nie było zaskoczenia.
Budowanie Relacji: Współpraca w ramach sesji TFP może prowadzić do budowania trwałych relacji zawodowych między fotografem a modelem.
W przypadku udanej współpracy może powstać długa i udana relacja. Moje doświadczenia w tym względzie są bardzo pozytywne. Wymaga to jednak zaangażowania obydwu stron a nie pasywnej postawy jednej z nich.
Rozwój Umiejętności Praktycznych: Dla modeli, sesje TFP mogą być doskonałym środowiskiem do nauki praktycznych umiejętności związanych z pozowaniem i pracą przed obiektywem.
Takie sytuacje mogą mieć miejsce, kiedy fotograf wie czego chce. Często spotykam osoby o unilanej urodzie i czasem udaje mi się je namówić na współpracę. Wtedy taką osobę nauczę zachowania przed obiektywem ale rzadko się zdarza, by te umiejętności wykorzystały w późniejszej karierze. Prędzej zdarzy się to w przypadku osoby, która widzi się w roli modelki czy modela.
Zaangażowanie Społeczności: Fotografowie i modele zaangażowani w sesje TFP mogą korzystać z wsparcia społeczności artystycznej, wymieniając się wiedzą i doświadczeniem.
Bardzo udane są sesje TFP, na które często zapraszam po 20 i więcej osób. Zderzam wtedy ludzi ze sobą i powstają nowe znajomości. Mając w swoim otoczeniu fotografa, który ma inny styl niż ja wspólna praca pozwala jeszcze wyraźniej pokazać na różnice między nami co wyłącznie działa na naszą korzyść.
Samorealizacja Artystyczna: Sesje TFP dają większą swobodę w realizacji własnych pomysłów artystycznych, co może być trudne w komercyjnych projektach.
Poruszałem ten temat w osobnym punkcie ale wart jest powtórzenia jako osobny wątek. Komercyjne zlecenia to prace, w czasie których realizuję wizję i zaspokajam potrzeby Klienta.
TFP pozwala mi zrealizować własne pomysły i własne projekty bez patrzenia na potencjalny sukces komercyjny. To oczyszcza duszę z obciążeń związanych z realizacją innych niż swoje projektów.
To również okazja do demonstracji swojej niezależności twórczej.
Promocja Osobistej Marki: Zarówno fotografi, jak i modele mogą wykorzystać rezultaty sesji TFP do budowy własnej marki i promocji swoich umiejętności.
Budowanie marki osobistej to dziś zaklęcie powtarzane jak mantra. Wiele osób nie wie co to znaczy więc wykonuje chaotyczne ruchy lub bombarduje kiepskimi zdjęciami Instagram. Dla osoby takiej jak ja to bardziej zniechęcające niż zachęcające kiedy oglądam słabej jakości prace, których celem jest – no własnie co?
Media społecznościowe pozwalają na promocję swojej twórczości choć ich algorytmy są głównie nastawione na dolewanie dopaminy osobom z nich korzystająym. Dlatego należy starannie korzyystać z tych mediów by dotrzeć do odbiorcy, na którym nam zależy.
Niska jakość portali modellingowych wymusza szukanie innych sposobów. Są to własne profile, strony na FB czy działania na LinkedIn. I własne strony WWW. Do tego mamy jeszcze do dyspozycji sesje otwarte, konkursy czy choćiażby organizowanie wystaw lub docieranie do sponsorów – mecenasów sztuki.
Zagrożenia sesji TFP:
Niska Jakość Prac: Brak umowy finansowej może prowadzić do niskiej jakości pracy, gdy jedna ze stron nie spełnia oczekiwań drugiej.
To potęzne obciążenie i zagrożenie. Gdy pracuje się w układzie nieproporcjonalnym może łatwo dojść do poczucia zmarnowanego czasu. Absolutnym nieporozumieniem jest pozowanie przed niedoświadczonym fotografem. Efekt jest z góry skazany na porażkę. To fotograf MUSI być stroną doświadczoną.
Kiedy modelka nie ma doświadczenia doświadczony fotograf jest w stanie z niej jak z gliny ulepić to co chce jeżeli ona ma podejście pozwalające na to. Fotograf wiedzący czego chce i dysponujący narzędziami wpływu jest w stanie osiągnąć efekt nawet z niedoświadczonymi modelami.
Problemy Komunikacyjne: Współpraca bez umowy finansowej wymaga szczególnej jasności w komunikacji, aby uniknąć nieporozumień i konfliktów.
Powszechnie uważa się, że TFP to zdjęcia za darmo tymczasem to mit – taka „urban legend”. Zawsze są jakieś koszty finansowe do poniesienia - wynajem studia, dojazd, posiłki, rekwizyty czy wynajem stylistki. Nie ma nic „za darmo”.
To też okazja do nauki zasad biznesu fotograficznego. W tym układzie fotograf rezygnuje ze standardowrgo wynagrodzenia ale nadal są koszty, które należy ponieść proporcjonalnie i najlepiej po równo.
Zmarnowany Czas: Sesje TFP mogą się zakończyć jako zmarnowany czas, jeśli oczekiwania i cel nie zostaną jasno przedstawione przed sesją.
Komunikacja jest kluczowym elementem przy planowaniu każdego projektu. Należy określić wzajemne oczekiwania oraz warunki. Cel musi zostać jasno określony. Bez takich kluczowych elementów strony proszą się o problemy.
Modelka musi wiedzieć czego oczekuje fotograf zaś fotograf jasno musi określić zakres pracy. Również zakres eksploatacji zdjęć. Specjalizując się w portrecie jasno komunikuję, że nie realizuję nagości ani zdjęć pościelowych. Takie tematy muszą być czytelne i nie może być tu najmniejszych wątpliwości czy domysłów.
Konflikty Prawne: Bez jasno określonych umów, prawa do zdjęć i ich wykorzystania mogą być przedmiotem sporów prawnych.
W przypadku sesji TFP i wykorzystania zdjęć w portfolio wystarcza czytelne porozumienie ustne. Zdjęcia w Internecie łatwo jest w razie zmian ustaleń usunąć. W przypadku publikacji do druku konieczna jest umowa pisemna, która definiuje zarówno obszar publikacji jak i ew. podział tantiemów, gdy pojawi się strona trzecia zainteresowana zakupem zdjęcia.
Nieujednolicony Profesjonalizm: Różnice w poziomie profesjonalizmu między fotografem a modelem mogą prowadzić do niesatysfakcjonujących wyników.
Brak Gwarancji Na Efekty: W sesjach TFP brak jest gwarancji co do jakości końcowych zdjęć, co może stanowić problem, jeśli jedna ze stron oczekuje konkretnej jakości.
To bardzo ważna kwestia. Gdy fotograf oczekuje doświadczenia w pozowaniu a nie umie okiełznać modela czy modelki profesjonalizm będzie kwestią sporną. Podobnie będzie się czuła profesjonalna modelka pracująca z amatorem, który nie ma doświadczenia.
Dlatego zawsze przy sesjach TFP zalecam by za to brali się ludzie z profesjonalnym doświadczeniem zawiązujący na czas trwania projektu swoistą „spółkę”, która ma jasne cele i założenia, które chcą razem osiągnąć. Nie musi być to efekt komercyjny ale czytelne ustalenie oczekiwań natury profesjonalnej otwiera wiele możliwości.
Brak Pieniędzy na Dodatkowe Elementy: Sesje TFP nie obejmują dodatkowych elementów, takich jak makijażysta czy stylista, co może wpływać na ostateczny wygląd zdjęć.
Tu znowu kłania się kwestia finansowa. Wiele osób utożsamia TFP z „darmochą” bo nie chcą wydać pieniędzy na swoje portfolio. Dotyczy to zarówno fotografów jak i modelek.
W początkach swojej kariery płaciłem modelkom za to, by się szkolić i eksperymentować Obecnie mając doświadczenie i znakomite portfolio, jeżeli nie pobieram wynagrodzenia oczekuję partycypacji w kosztach co dla mnie jest rzeczą naturalną ale dla innych nie musi być oczywiste – dlatego to zawsze jasno komunikuję. Statystyka jest nieubłagana ale znająć zasady jej działania zawsze poznam kogoś interesujacego bo jak się szuka to się znajdzie.
Brak Profesjonalnego Wyposażenia: Fotografowie TFP mogą nie dysponować profesjonalnym sprzętem, co wpływa na jakość fotografii.
Wielu początkujących fotografów nie ma pojęcia jak pracować sprzętem i wielu uważam, że to sprzęt jest kluczem do sukcesu.
Wraz z rozwojem doświadczenia uczą się, że kluczem jest wiedza o kontroli nad światłem i modelem a doskonałe portrety można wykonywać z pomocą bardzo ograniczonego wyposażenia. należy więc wiedzieć JAK a CO jest sprawą drugoplanową.
Każda rzecz jest łatwa kiedy już wiesz JAK ją wykonać.
Brak Gwarancji Kolejnych Sesji: Pomimo udanej sesji, nie ma gwarancji, że współpraca TFP przyniesie kolejne projekty czy zlecenia.
Tu pojawia się wypadkowa powyższych kwestii. Jeżeli strony są sobą wzajemnie zawiedzione nie ma szans na dalszą współpracę a nawet mogą powstać wzajemne urazy. Jednocześnie przy realizacji celów i spełnieniu wzajemnych oczekiwań oraz dobrym efekcie długa współpraca jest w zasadzie gwarantowana bo może strony zaprowadzić daleko.
Przykładem na to niech będzie moja współpraca z Patrycją czyli Patty Taylor [sceniczne nazwisko, które dla niej wymyśliłem]. Pracowaliśmy TFP przez kilka lat i w trakcie współpracy stworzyłem dla niej profil na FB, który podzieiwło wiele tysięcy fanów a komercyjnie zrealizowaśmy wiele sesji dla Klientów szukajacych ciekawych modeli i modelek.
Ryzyko Ujawnienia Nieodpowiednich Zdjęć: Bez odpowiednich umów, istnieje ryzyko ujawnienia nieodpowiednich zdjęć, co może zaszkodzić reputacji zarówno modela, jak i fotografa.
To największa zmora obydwu stron. Jeżeli powstaną słabe zdjęcia, z których strony są niezadowolone, niedoświadczeni zawodowo ludzie mogą je publikować bez konsultacji co może wpłynąć na wizerunek drugiej strony.
Z tego powodu zawsze selekcjonuję zdjęcia najlepsze, które później przedstawiam modelom do akceptacji i wyboru. Postępuję na tym polu tak samo przy pracach komercyjnych jak i i TFP. To chroni mnie przed ewentualnym pokazaniem światu nieudanego zdjęcia, bo modelka czy model nawet ich nie otrzyma. Ma do dyspozycji wyłącznie udane fotografie.
Podsumowując, sesje TFP mogą być satysfakcjonującą formą współpracy, ale wymagają jasnych umów i otwartej komunikacji. Dla tych, którzy są gotowi na kreatywną wymianę usług w celu rozbudowy portfolio i zdobycia doświadczenia, sesje TFP mogą być wartościowym elementem ich drogi artystycznej. Jednakże, zawsze ważne jest, aby być świadomym potencjalnych wyzwań i zagrożeń związanych z tą formą współpracy.
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
W dzisiejszym dynamicznym świecie, gdzie różnorodność wiekowa w miejscu pracy staje się coraz bardziej widoczna, fotografia portretowa staje się nie tylko narzędziem do utrwalania chwil, ale również środkiem budowania mostów między pokoleniami. Fotograficzne projekty mentoringowe stwarzają wyjątkową przestrzeń do współpracy, integrowania i wspierania różnych grup wiekowych, a efektem tego są niezapomniane obrazy, które przekraczają granice czasu.
W świecie zawodowym, gdzie doświadczenie seniorów jest równie cenne, co świeże spojrzenie młodszych pokoleń, fotografia staje się narzędziem, które pomaga łączyć te różnice. Projekty mentoringowe oparte na fotografii portretowej to nie tylko sesje zdjęciowe, ale również podróż przez historie, doświadczenia i inspiracje.
Projekty te często rozpoczynają się od tworzenia zespołów składających się zarówno z doświadczonych liderów, jak i ambitnych adeptów zawodu. Fotografia portretowa staje się pretekstem do zbliżenia się do siebie, zrozumienia wzajemnych perspektyw oraz przekazania cennych nauk z jednego pokolenia na drugie.
W trakcie sesji zdjęciowych uwieczane są nie tylko zewnętrzne cechy portretowanych, ale również ich historie zawodowe. Każda fotografia staje się oknem do świata drugiej osoby, otwierającym się na doświadczenia, sukcesy i nauki. To nie tylko proces dokumentowania obecności, ale także wymiany wiedzy i wzajemnej inspiracji.
Jednym z głównych celów fotograficznych projektów mentoringowych jest pokazanie, że wartość zawodowa nie jest związana z wiekiem, ale z umiejętnościami, doświadczeniem i pasją. Fotografie portretowe ukazujące mentorów w dynamicznych ujęciach, pełnych energii i zaangażowania, stanowią potwierdzenie, że innowacyjność nie zna granic wiekowych.
Współpraca w ramach tych projektów prowadzi również do budowania silnych relacji między pokoleniami. Mentorzy stają się nie tylko przewodnikami zawodowymi, ale także źródłem wsparcia i inspiracji. Fotografia staje się językiem, który pomaga wyrazić wzajemną wdzięczność, szacunek i uznania za wspólnie pokonywane trudności.
Fotograficzne projekty mentoringowe to również szansa dla młodszych pracowników na zrozumienie historii swoich mentorów, dowiedzenie się, jak zmieniały się warunki pracy na przestrzeni lat i jakie wyzwania musieli pokonywać. To uczestnictwo w procesie przekazywania dziedzictwa zawodowego, które nie tylko wpływa na rozwój zawodowy, ale także wzmacnia więzi międzypokoleniowe.
Podsumowując, fotografia portretowa w ramach projektów mentoringowych staje się mostem, łączącym różne pokolenia w fascynującej podróży przez historię zawodową i inspirującą przyszłość. To nie tylko obrazy na papierze, ale także świadectwo siły współpracy i zrozumienia, które mogą odmienić kształt dzisiejszych miejsc pracy.
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Co pewien czas organizuję szybkie – 2 godzinne sesje portretowe w apartamencie na warszawskiej Ochocie. Zamierzam pracować od godziny 12.00 do mniej więcej 22.00.
Zrealizowałem już szereg takich bloków 1-2 godzinnych. Cieszą się niegasnącym powodzeniem z wielu powodów. Oto one:
Po pierwsze: CENA
Taka sesja „Portret w godzinę” [a konkretnie 5 finalnych portretów po retuszu] to koszt jedynie 400 zł. W porównaniu z pełną sesją „jeden na jeden” z dojazdem do Ciebie, która potrafi trwać 5-6 godzin i kosztuje 1600 zł to naprawdę okazja. Uwielbiam robić takie okazje! Po takich sesjach pojawia się wielu nowych Klientach by skorzystać z pełnych sesji lub polecają nowym Klientom!
Po drugie: CZAS
Blok dla każdej osoby to 1-2 godziny. Przychodzisz z 2-3 kompletami strójw. Ja jestem rozgrzany, bo cały czas pracuję. Trafiasz z reguły na osobę przed Tobą i na osobę po Tobie. Masz okazję popatrzeć na to jak pracuję, jak się ustawić, jak współpracować zanim sama / sam wejziesz na plan. A gdy jest kilka osób jednocześnie masz okazję się przebrać gdy ktoś inny pozuje. I co najważniejsze, masz 5 finalnych portretów w ciągu godziny lub dwóch. I ruszasz dalej na imprezę albo wraczasz do domu.
Po trzecie: TEMPO
Po prostu – dzieje się. Jest ferment twórczy. Ja jestem w swoim żywiole. Ty poznajesz ludzi o podobnych potrzebach do Ciebie. Z reguły to ludzie biznesu, którzy potrzebują portretów. Idealna okazja do rozmowy, poznania się, networkingu, tak popularnego obecnie. Ale to przy okazji. Ważne, że wszystko dzieje się szybko bez ujemnego wpływu na jakość. Uwielbiam takie skoncentrowanie na pracy przez wiele godzin. Wtedy się w tym zatracam.
Po czwarte: ZDJĘCIA
Podczas takiej sesji robię 40-50 fotografii choć czasem więcej. W ciągu kilku dni dostajesz je za pośrednictwem aplikacji, której używam do wyboru. Wybierasz 5 najlepszych Twoim zdaniem – poddaję je retuszowi. Możesz rzecz jasna wybrać więcej niż 5. Wtedy po prostu dopłacasz.
Tyle tytułem wstępu.
Dodam, że miewam na sesjach zestawy strojów, które – jeżeli pasują rozmiarem – doskonale się sprawdzają ze światłem w portrecie. Przebieranie się czyni portrety zróżnicowane.
Co jeszcze? Kiedy to piszę mam już 5 osób zapisanych więc czekam na kolejnych 5 by wypełnić czas przeznaczony na pracę.
Jednak ta „praca” to wspaniała rozrywka, przygoda, frajda i przyjemność oraz dla tych, dla których to nowość – cenne doświadczenie!
Apartament mieści się na Warszawskim Rakowcu na granicy z Ochotą. Łatwy dojazd czyni to miejsce atrakcyjnym. Apartament jest przestronny, wygodny. Sypialnia oddzielona, więc łóżko, które z reguły zajmuje dużą przestrzeń nie powoduje dyskomfortu – długo szukałem takiego miejsca, które jest eleganckie i przyjazne.
Oprócz tego oczywiście aneks kuchenny. Lubię czasem coś ugotować jak znajdę czas. Ale doceniam jak wpadniesz z czymś do jedzenia bo sam – sama zgłodniejesz z emocji 🙂 Alkohol odpada – raz, że nie piję a dwa nie toleruję alkoholu podczas sesji bo wszystko od razu widać na zdjęciach!
Zapraszam do zgłaszania się. Jak chcesz oczywiście możesz być dłużej niż 1-2 godziny. Nie wpływa to na cenę. Po prostu będziesz mieć więcej frajdy i zapewne zdjęć.
Obejrzyj moje portfolio. Wiele moich zdjęć powstało w takich właśnie warunkach w tym apartamencie w ciągu godziny.
Do dzieła!
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Dziś chciałbym Wam przedstawić niezwykłą inicjatywę, która dopiero rozpoczyna swoją fascynującą podróż. Sesja kobieca na aukcji na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy właśnie wystartowała, a to oznacza, że każdy z Was może stać się częścią tej szczytnej misji!
Teraz, każdy, kto wsparcie WOŚP będzie miał szansę nie tylko zdobyć wyjątkową sesję portretową, ale również wnieść swój wkład w pomoc potrzebującym. To doskonała okazja, aby połączyć swoją pasję do piękna i sztuki z szczytnym celem charytatywnym.
Chciałbym Was zachęcić do udziału w tej niesamowitej aukcji. Znajdźcie coś dla siebie, jednocześnie pomagając dzieciom i służbie zdrowia. Każda oferta to krok w stronę spełnienia marzeń i wsparcia tych, którzy tego najbardziej potrzebują.
Pamiętajcie, że Wasza hojność może sprawić, że ktoś inny dostanie szansę na lepsze życie. Dajcie z siebie to, co możecie, i razem zrobimy wielką różnicę!
Zbliżają się Wybory Samorządowe 2024. Warto przyjrzeć się słynnym plakatom wyborczym. Doświadczenie pokazuje, że większość plakatów wyborczych i bannerów jest nijaka i robiona „na jedno kopyto”. Kiedy oglądałem plakaty i bannery wielu kandydatów na Wybory Parlamentarne 2023 miałem wrażenie, że szereg z nich chce ludzi do siebie zniechęcić ponurymi minami i trywialnymi tekstami.
Chociażby z tego powodu, że plakaty, które zebrałem wyniosły ludzi lub partie do wygranych, warto się z nimi zapoznać i zrozumieć ich siłę. Zapraszam do lektury.
„HOPE” Baracka Obamy (2008): Prosty, ale silny plakat przedstawiający Obamę z hasłem „Hope” stał się symbolem jego kampanii prezydenckiej. Autorem plakatu i koncepcji jego powstania był amerykański artysta Shepard Fairey. Fairey specializował się w „street art”, która mocno krytykowała prezydenturę Busha. Pierwotnie pod postacią miał znaleźć się napis „PROGRESS” jednak na skutek nacisków ze strony sztabu Fairey zmienił go na HOPE.
Za tym niezwykle silnym plakatem stoi też ciekawa historia z prawami autorskimi w tle. Autor plakatu bazował projekt na portrecie fotografa Manniego Garcii ale nie wskazał go jako źrodła inspiracji. W roku 2009 doszło do ugody w sprawie naruszenia praw fotografa oraz użycia bez wiedzy. Fairey został skazany na dwa lata w zawieszeniu, 300 godzin robót publicznych oraz grzywnę w wysokości 25.000 dolarów. Taka ciekawostka. Jeżeli się inspirujesz, warto podawać pierwowzór.
„I Want You” Jamesa Montgomery’ego Flagg’a (1917): Ten klasyczny plakat z wizerunkiem Wuja Sama był używany do rekrutacji żołnierzy podczas I wojny światowej i jest powszechnie rozpoznawalny.
James Montgomery Flagg był jednym z czołowych ilustratorów amerykańskich magazynów na początku XX wieku. Od 1903 roku rozpoczął tworzenie portretów gwiazd Hollywood dla magazynu Photoplay. Rysował dla najbardziej znanych magazynów oraz ilustrował książki. W czasie I Wojny Światowej otrzymał zlecenie stworzenia 46 plakatów zachęcających do wstępowania do armii. Ten plakat przetrwał próbę czasu i był również wykorzystywany w trakcie II wojny światowej. Zmarł w roku 1960.
„Labour Isn’t Working” Partii Konserwatywnej (1979): Ten plakat przedstawiający kolejkę bezrobotnych podkreślał problemy zatrudnienia w czasach rządów Partii Pracy, co miało wpłynąć na zwycięstwo Partii Konserwatywnej.
Choć nie jest to portret polecam poświęcenie temu plakatowi nieco uwagi. Szczególnie, że w roku 1999 został okrzyknięty „plakatem stulecia”. A jego historia? Stanowił element kampanii Partii Konserwatywnej w Wielkiej Brytanii w roku 1978. Liczono na ogłoszenie przeterinowych wyborów jednak te miały miejsce w kolejnym roku i wtedy plakat „zrobił robotę”. Projektem i realizacją zajmowała się agencja Saatchi & Saatchi. Zaplanowano, że do zdjęcia zapozuje 100 statystów jednak na sesji pojawiłło się zaledwie 20 członków grupy Młodych Konserwatystów. Efekt uzyskano fotografując ich wielokrotnie a następnie wklejając i powielając. W roku 1979 użyto go ponownie jednak slogan został rozbudowany o słowo „still” czyli brzmiało „Labour still isn’t working”. Kiedy zdjęcie wyciekło do mediów przedstawiciele Partii Pracy oskarżali konserwatystów o manipulację. Twierdzili, że przecież ludzie na zdjęciu nie są w rzeczywistości bezrobotni a sama partia sprzedaje politykę – jak określono – „mydło w proszku”. Jednak przekaz był na tyle skuteczny, że można uznać, że plakat przyczynił się do sukcesu Margaret Thatcher.
„Vote No on 8” (2008): W Kalifornii kampania na rzecz odrzucenia poprawki zakazującej małżeństw homoseksualnych użyła plakatów z prostym przekazem: „Vote No on 8.”
„Ich bin ein Berliner” Johna F. Kennedy’ego (1963): Chociaż nie był to typowy plakat wyborczy, słynne zdanie wygłoszone przez Kennedy’ego w Berlinie stało się symbolem jego zdecydowanego poparcia dla ludności Berlina Zachodniego.
„Three Ballot Boxes” ANC (1994): Ten plakat został użyty przez Afrykański Kongres Narodowy w czasie pierwszych wyborów demokratycznych w Południowej Afryce, ukazując trójkolorowe skrzynki wyborcze, symbolizujące równość głosów.
„I Want to Believe” Donald Trump (2016): Ten plakat z wizerunkiem Trumpa i hasłem „Make America Great Again” stał się symbolem jego kampanii i sprowokował wiele dyskusji.
„Keep Calm and Carry On” (1939): Chociaż ten plakat nie był bezpośrednio związany z wyborami, był używany w Wielkiej Brytanii jako symbol motywacyjny podczas II wojny światowej.
„Keep Calm” stało się memem internetowym lecz mało kto wie, że źródłem jest slogan propagandowy z okresu II wojny światowej. Jednak co najciekawsze, mimo wydrukowania wielu setek tysięcy sztuk, nie wszedł do obrotu propagandowego przez dystrybucję. Wszystkie egzemplarze uległy zniszczeniu – wszystkie oprócz kilku, które odkryto w roku 2000. Taka ciekawostka.
„La France a peur” (2002): Plakat Jean-Marie Le Pen, lidera Frontu Narodowego we Francji, użył straszliwego wizerunku i hasła „Francja boi się”, co wywołało spore kontrowersje, ale było skuteczne w przyciągnięciu uwagi.
„Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer” NSDAP (1938): Chociaż jest to bardziej propagandowy plakat niż wyborczy, symbolizuje rządy nazistów w Niemczech, promując jedność, ale także totalitaryzm.
Niemiecka maszyna propagandowa stanowi – mimo mrocznych konotacji – kopalnię inspiracji dla speców od wizerunku jak i badaczy komunikacji. Na plakacie Hitler upozowany w swobodnej pozie patrzy gdzieś w przyszłość i w dal. Ubrany w swój rozpoznawalny uniform. Na czerwonym tle. Sama swastyka subtelnie ukryta na pewym ramieniu.
„Yes We Can” Barack Obama (2008): Kolejny plakat z kampanii Obamy, który zawierał proste, ale silne hasło, które mobilizowało zwolenników.
„Lech Wałęsa ” (1980): Plakat przedstawiający Wałęsę stał się symbolem ruchu Solidarność w Polsce, zdobywając poparcie i uwagę społeczeństwa.
„Peace and Prosperity” Lyndona B. Johnsona (1964): Ten plakat symbolizował przewidywany pokój i dobrobyt pod rządami Johnsona.
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Zbliżają się Wybory Samorządowe 2024 – czas, kiedy każdy kandydat pragnie wyróżnić się, przyciągnąć uwagę i zyskać zaufanie wyborców. Jednym z najskuteczniejszych sposobów budowania wizerunku politycznego jest doskonała fotografia portretowa. To właśnie ona stanowi pierwszy, niezwykle potężny środek komunikacji wzrokowej na banerach, ulotkach i w mediach społecznościowych.
Dobra fotografia portretowa może przekazywać wiele informacji o kandydacie – od profesjonalizmu i zaangażowania po osobiste cechy i wartości. Jest to zatem niezwykle istotny element kampanii wyborczej, który może mieć realny wpływ na percepcję kandydata przez potencjalnych wyborców. Dlatego warto zadbać o to, aby fotografia była starannie wykonana, a kandydat prezentował się na niej w sposób, który jest zgodny z jego wizją i przekazem kampanijnym. Ma to niebagatelne znaczenie nie tylko podczas samej kampanii, ale również w procesie budowania długotrwałego i pozytywnego wizerunku polityka.
W sztuce portretowej szczegóły odgrywają kluczową rolę w kreowaniu wrażeń i oddziaływaniu na widza. Gesty, wyraz twarzy, a nawet tonacja cery mogą mieć znaczący wpływ na odbiór portretu. Patrząc na obraz, ludzie nieustannie analizują te detale, szukając cech, które ich przyciągają lub odrzucają. Uśmiech jest jednym z najbardziej uniwersalnych symboli pozytywnego działania, natomiast pewna poza i iskra w oku potrafią przelać potężny ładunek pozytywnych emocji na całą kompozycję. To właśnie te subtelnosci sprawiają, że portret emanuje energią i potrafi tak dynamicznie oddziaływać na odbiorców. Dlatego też sztuka portretowa jest nieustannie badana i doceniana za swoje zdolności do wyrażania emocji i wywoływania współczucia w sposób, który innymi środkami artystycznymi jest niemożliwy do osiągnięcia.
Chętnie przedłużę moją poprzednią odpowiedź. Fotografia portretowa wyborcza jest niezwykle ważnym aspektem politycznej kampanii. To nie tylko prosty obraz, lecz także misternie skonstruowana opowieść, mająca na celu ukazanie Twojej determinacji, autentyczności oraz bliskości z wyborcami. To znacznie więcej niż tylko zatrzymanie ulotnej chwili – to przekazanie emocji, które są fundamentem budowania zaufania i sympatii. Dlatego też, stworzenie odpowiednich portretów wymaga precyzji, wyczucia i znacznego talentu fotograficznego. Zatem, zachęcam do podjęcia tej kreatywnej i strategicznej dziedziny, która ma tak istotne znaczenie w sferze politycznej komunikacji.
Dlatego właśnie w tym ważnym okresie chciałbym Cię wesprzeć, tworząc portrety, które będą nie tylko odzwierciedleniem Twojej osobowości, ale także kluczem do zbudowania silnego wizerunku wyborczego. Poprzez odpowiednią kompozycję, światło i atmosferę chcę uchwycić Twoją siłę, determinację i pozytywną energię, która przemówi do wyborców silniej niż tysiąc słów. Szczególną uwagę poświęcam każdemu detelowi, aby każde ujęcie oddawało autentyczną esencję Twojej osoby. Moja pasja do fotografii oraz do uchwycania ludzkich emocji przekłada się na efekty, które nie tylko zachwycają estetyką, ale przede wszystkim oddają to, co w Tobie najlepsze. Zdaję sobie sprawę, jak istotne jest stworzenie spójnego wizerunku, który będzie odzwierciedlał Twoje wartości i cele. To właśnie dlatego każda sesja fotograficzna to dla mnie nie tylko praca, ale przede wszystkim szansa na stworzenie czegoś wyjątkowego, co będzie miało realny wpływ na Twój sukces wyborczy.
Jeśli jesteś zainteresowany uzyskaniem więcej informacji na temat tworzenia wyjątkowych portretów, które będą odzwierciedleniem Twojej osoby podczas nadchodzących wyborów samorządowych, zachęcam do nawiązania kontaktu. Wspólnie stworzymy wartościowe obrazy, które połączą się z sercami i umysłami ludzi, wzmacniając Twój wizerunek i budując zaufanie wśród potencjalnych wyborców. Wierzę, że poprzez naszą współpracę możemy osiągnąć znacznie więcej – niech Twoja fotografia stanie się niezapomnianym elementem tego istotnego wyborczego przedsięwzięcia.
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Fotografia od pewnego czasu zaczyna skutecznie konkurować z innymi dziedzinami sztuki takimi jak malarstwo a czasem nawet wysuwa się na czoło jeżeli chodzi o kwoty, jakie inwestorzy są gotowi zapłacić za pojedynczą fotografię konkretnego artysty.
Zapraszam Cię na krótki spacer po fotografiach, które osiągnęły najwyższe ceny na aukcjach światowych. Oto wybrane przykłady fotografii, które spotkały się z najcieplejszym odbiorem inwestorów.
To zdjęcie przedstawia rzekę Ren i nosi tytuł „Rhein II”. Autorem jest Andreas Gursky. Wykonał je w roku 1999. Wykonane zdjęcie poddał starannej obróbce w Photoshopie. Usunłą wszystkie rozpraszające elementy takie jak rowerzystów, śmieci, psy, spacerujących ludzi. Czysta forma. Na aukcji w Christie zdjęcie uzyskało zawrotną cenę 4.338.500 dolarów co na tamten moment czyniło z niego najdroższe sprzedane zdjęcie w historii.
Autorką tego zdjęcia jest Cindy Sherman. Zatytułowała go „Untitled #96” zaś zdjęcie pochodzi z większej pracy – serii obrazów zatytułowanych „Untitled Film Stills”. Zdjęcia przedstawiają autorkę wystylizowaną na fikcyjną postać z filmów z lat 70-tych. Jej poszukiwania stylu oraz swoiste badania nad kulturą masową przez fotografię spowodowały, że jej prace są rozchwytywane. To konkretne zdjęcie zostało wystawione na aukcji Christies w roku 2011 i uzyskało wartość 3.890.000 dolarów.
To zdjęcie również zostało wykonane przez Andreasa Gursky’ego. Tym razem w roku 1998. Przedstawia Los Angeles nocą. Praca ma szerokość ponad 3,5 metra co pozwoliło uchwycić krzywiznę ziemii na odległym horyzoncie. Pomimo dynamiki świateł, którymi rozświetlone jest miasto emanuje z niego spokój i harmonia. Fotografia została wystawiona na sprzedaż w domu aukcyjnym Sotheby i uzyskało cenę 2.900.000 dolarów.
Autorem tej fotografii zatytułowanej „Cowboy” jest Richard Prince. Wykonał ją w roku 2000. Autor zainspirował się postacią kowboja jako głównym motywem w reklamie papierosów w czasopiśmie, które przeglądał. Usunął ze zdjęcia wszelkie powiązania z marką papierosów, które były z tą postacią związane. W efekcie powstała fotografia przedstawiająca symbol amerykańskiej kultury. W roku 2014 zdjęcie zostało sprzedane za kwotę 3.077.000 dolarów.
To kontrowersyjne zdjęcie powstałych po śmierci żołnierzy radzieckich, którzy zginęli w zasadzce w roku 1986 w Afganistanie zostało wykonane przez Jeffa Wall w roku 1992. Sytuacja jest upozowana. Na fotografii widać żołnierzy, którz rozmawiają, śmieją się i cieszą choć zasadniczo są martwi. Zdjęcie zostało wystawione na sprzedaż w roku 2012 i uzyskało kwotę sprzedaży 3.660.500 dolarów
„Dovina and the elephants” to zdjęcie autorsywa Richarda Avedona, jednego z najsłynniejszych fotografów mody. Wykonane zostało w paryskim cyrku. Reprezentujje przykład stylu autora, lubującego się w glamour. W roku 2010 zdjęcie zostało wystawione na aukcji Christies, gdzie uzyskało cenę 1.150.000 dolarów..
Fotografia autorów Gilberta & Georga nosi tytuł „To Her majesty” i została wykonana w roku 1973. Ukazuje twórców zdjęcie spożywających alkohol lub przymierzających się do tego. Zdjęcie składa się z 37 osobnych fotografii. W roku 2008 zostało sprzedane za kwotę 3.765.276 dolarów.
Portret malarki Georgii O’Keefee, żony autora fotografii, Alfreda Stieglitza. Jest to odbitka srebrowa co stanowi ważny element w historii samej fotografii jako gatunku sztuki. W roku 2006 została wystawiona na aukcji Sotheby’s gdzie uzyskała cenę 1.470.000 dolarów.
Ta fotografia nosi tytuł „Violon d’Ingres”. Została wykonana w roku 1924 przez fotografa Man Ray’a i przedstawia przedstawioną w czerni i bieli nagą kobietę z narysowanymi na jej plecach symbolami klucza wiolinowego. Modelką była wieloletnia kochanka artysty. Tytuł odnosi się do malarza Jeana-Auguste-Dominiqie Ingresa, który z uwielbieniem umieszczał skrzypce w swoich pracach.
Man Ray ukazał w tym dziele swoje umiłowanie do surrealizmu oraz artystycznej innowacji. Fotografia stanowi ważny dokument zarówno w historii sztuki jak i samej fotografii stanowiąc przykład awandardowego podejścia do tych dziedzin przez Man Ray’a. Cena uzyskana na aukcji nie została ujawniona ale mówi się o kwocie rzędu 4.000.000 dolarów.
Peter Lik, autor tej fotografii, stworzył ją pierwotnie w kolorze. „Phantom” został wykonany w Kanionie Antylopy, ulubionym miejscu wielu fotografów. Mówi się, że autor sprzedał zdjęcie na aukcji prywatnej i krążą pogłoski o kwocie rzędu 7.000.000 dolarów choć brak na to potwierdzenia.
Autorem zdjęcia jest Edward Steichen. Powstało w roku 1904 jako element serii 3 zdjęć ale tylko to zostało sprzedane ponieważ pozostałe dwa stanowią elementy wystaw stałych w muzeach. Autor opracował własną technikę nakładania dodatkowych światłoczułych warstw podczas wywoływania uzyskując kolory, jakich szukał. Czyniło to jego prace wyjątkowymi. W roku 2006 zdjęcie zostało wystawione na sprzedaż w domu Sotheby’s i uzyskało cenę 2.928.000 dolarów.
Ta historyczna już fotorafia słynnego bandyty została wykonana przez nieznanego autora. To jedno z niewielu autentycznych zdjęć Billy’ego Kida stanowi rzadki i wartościowy element amerykańskiej kultury. W roku 2011 została wystawiona na aukcję i uzyskała cenę 2.300.000 dolarów.
Ta fotografia dziś może mieć wydźwięk kontrowersyjny z uwagi na postać autora. Autorem tym jest Dimitrij Miedwiediew, były już prezydent Rosji przy tym miłośnik fotografii. Zdjęcie przedstawia Kreml Tobolska. W roku 2010 zdjęcie zostało wystawione na aukcji charytatywnej, której celem była zbiórka funduszy na rzecz dzieci z chorobami nowotworowymi. Uzyskało cenę 1.750.000 dolarów.
Te dwa zdjęcie autorstwa Andreasa Gursky’ego w roku 2001 stanowią dyptych. Połączone są zawiasem. Przestawiają szereg alejek w amerykańskim sklepie wielkopowierzchniowym, który sprzedaje towary po 99 centów. Znakiem rozpoznawczym Gursky’ego jest tu dominacja kolorów czerwonego i pomarańczowego. W roku 2007 zdjęcie zostało wystawiona na aukcji Sotheby’s i uzyskało cenę sprzedaży 3.346.456 dolarów.
Ta fotografia przedstawia potężny „mrówkowiec” i zatytułowana została „Paris, Montparnasse”, za które w 2001 roku zapłacono rekordową kwotę ponad pół miliona dolarów. Od tego właśnie zdjęcia zaczęła się światowa kariera Andreasa Gursky’ego.
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Wpisz sobie w kalendarz datę 2 marca! 
A Co się wydarzy 2 marca? Już mówię! 
To już kolejna odsłona mojego projektu „Portret w godzinę”.
Zauważcie, że była też okazja obserwowania jak pracuję światłem z męskim ciałem! Dopiero przy pracy z odsłoniętym męskim torsem można zrozumieć jak działa światło!
Dodam, że staram się zawsze mieć coś do przebrania – co pracuje ze światłem. To zawsze ułatwia i eliminuje stres „co mam na siebie założyć!”
Zapraszam 2 marca! Napisz do mnie lub wyślij SMS – 501105098. Uzgodnimy szczegóły.
No i na koniec „last but not least” finanse. Płacisz znikomą część ceny pełnej sesji a masz świetne portrety do portfolio, CV czy do Mediów Społecznościowych!
Fotograf portrecista Robert Gołębiewski 