Ellen von Unwerth – kobieta, która dała kobietom głos w fotografii mody
Ellen von Unwerth to jedna z najbardziej wpływowych postaci współczesnej fotografii mody – niemiecka artystka, która od lat 90. XX wieku rewolucjonizuje sposób przedstawiania kobiecości, seksapilu i siły kobiet. Urodzona 17 stycznia 1954 roku we Frankfurcie nad Menem, początkowo pracowała jako modelka, co znacząco wpłynęło na jej późniejsze podejście do pracy z kamerą. Spędziła dziesięć lat przed obiektywem, zanim chwyciła za aparat. Jak sama przyznaje, właśnie to doświadczenie pozwoliło jej zrozumieć, czego kobieta oczekuje od fotografa — czułości, humoru i przestrzeni do wyrażania siebie, zamiast uprzedmiotowienia.
Przełomem w jej karierze była sesja zdjęciowa z nieznaną wtedy jeszcze Claudią Schiffer dla marki Guess w 1989 roku. Te czarno-białe fotografie, zainspirowane estetyką złotej ery Hollywood, były mieszanką zmysłowości, młodzieńczej figlarności i stylowej nostalgii. Z miejsca podbiły świat mody i zapoczątkowały nową erę w reklamie odzieżowej. Ellen zaczęła pracować dla największych magazynów – Vogue, Vanity Fair, Interview, i-D i Numero, a jej zdjęcia trafiały na okładki i kampanie wielkich marek, jak Chanel, Dior, Miu Miu czy Victoria’s Secret.
Styl von Unwerth jest natychmiast rozpoznawalny: teatralny, pełen humoru, prowokacji i figlarności. Jej fotografie często balansują na granicy fetyszu i żartu, erotyzmu i autoironii, ale zawsze prezentują kobiety jako silne, świadome swojej seksualności istoty. Nie ma w tym mizoginicznego spojrzenia męskiego oka – jest spojrzenie kobiece, z empatią, ale i wyrafinowaną estetyką. Von Unwerth bawi się konwencjami pin-upu, burleski, filmów noir i kampowej mody lat 50. i 60., przenosząc te motywy do współczesnego kontekstu.
Fotografka wydała kilka albumów, które stały się kolekcjonerskimi pozycjami: „Snaps”, „Revenge”, „Fräulein”, „Heimat”, „Devotion”, czy „The Story of Olga”. Każdy z nich to opowieść wizualna – często zbudowana jak film, z bohaterką, fabułą, napięciem i zwrotem akcji. Jej prace wystawiane były w prestiżowych galeriach i muzeach na całym świecie, od Paryża po Los Angeles.
Co istotne, Ellen von Unwerth jest jedną z niewielu kobiet, które zdominowały świat fotografii mody – dziedzinę zdominowaną przez mężczyzn. Jej sukces jest więc nie tylko artystyczny, ale i symboliczny: pokazała, że kobiece spojrzenie potrafi być równie silne, prowokujące i wyraziste. Jej fotografie – pełne śmiechu, seksu, tajemnicy i teatralnej ekspresji – są celebracją kobiecości w jej najodważniejszych odsłonach.
Ellen von Unwerth nie fotografuje dla mężczyzn – fotografuje dla kobiet. Uwalnia je od bycia biernym obiektem, czyniąc z nich bohaterki własnej opowieści. W jej obiektywie kobieta nie musi się tłumaczyć ze swojej zmysłowości – może ją celebrować. To właśnie czyni jej twórczość tak rewolucyjną i ponadczasową.
Dziś zapraszam Cię na krótki spacer po stylu pin-up. Spróbuję Ci przybliżyć ten uroczy styl fotografii, pokażę nieco swoich prac w tym stylu oraz przedstawię źródła inspiracji – zarówno ilustracje jak i zdjęcia. Dowiesz się również co nieco o gwiazdach srtylu pin-up. I najważniejsze: swego czasu ten styl fotografii i grafiki był dźwignią reklamy!
Najpierw odrobina autopromocji! Oto kilka fotografii, które wykonałem [jakiś czas temu] popularyzując styl pin-up. Organizowałem konkursy, dostawałem na targach stoiska wielkich rozmiarów abym mógł takie widowiska organizować. Dziś mam wielką chęć do tego wrócić!
Patrycja – zrealizowałem z nią dziesiątki sesji. Nasze zdjęcia uzyskały szereg nagród. W swoim czasie stworzyłem jej „postać”, która miała kilkadziesiąt tysięcy fanów!Patrycja – co ciekawe również szyła bieliznę!SylwiaMiny i pozy pin-up należą do najtrudniejszych stylów w pozowaniu – pracuje całe ciało i twarz!To moje zdjęcie zdobiło swego czasu Targo Motoryzacji.Edyta, ikona pin-up. Zrealizowaliśmy wiele udanych sesji na targach jako widowisko!Swoista kulminacja pewnego wydarzenia na targach motoryzacyjnych, w czasie których stworzyłem duże atelier na stoisku Klienta.Agnieszka…..
Mimika twarzy dziewczyn Pin-up oraz grupy mięśni pracujące podczas pozowania:
Mimika twarzy dziewczyn Pin-up zazwyczaj prezentuje uśmiech, który może być zmysłowy, lekko kokieteryjny lub uroczy. W przypadku pozowania w trudnych pozycjach, jakie często wymaga styl Pin-up, pracują przede wszystkim mięśnie brzucha, pleców oraz nóg. Dziewczyny często utrzymują pozę przez dłuższy czas, co wymaga sporego wysiłku fizycznego i wytrzymałości. To jedna z najtrudniejszych form pozowania!
Historia stylu Pin-up:
Styl Pin-up wywodzi się głównie z lat 20. XX wieku, kiedy to na szeroką skalę zaczęto wykorzystywać tego typu ilustracje do reklamowania produktów różnego rodzaju – od pośzywki, przez przedmioty gospodarstwa domowego po motoryzację. Ojczyzną pin-up były Stany Zjednoczone.
Początkowo popularne były rysunki i ilustracje przedstawiające kobiety w kuszących pozach i strojach, które przyciągały uwagę mężczyzn. Później pojawiły się fotografie, które dosłownie zawładnęły wyobraźnią.
W okresie II wojny światowej pin-upy stały się symbolem motywacji i morale dla żołnierzy, często widoczne na plakatach propagandowych. Po wojnie popularność stylu Pin-up nadal rosła, stając się ikoną kultury popularnej i symbolizującą pewność siebie, kobiecość i odrobinę beztroski.
Początek
Początkiem stylu pin-up były dwa plakaty. Rzecz jasna autorzy nie mieli pojęcia – jak to zawsze bywa – że ich prace staną się ikonami pop-kuktury.
Pierwszy plakat „We Can Do It” przedstawia kobietę w niebieskim kombinezonie robotniczym, trzymającą narzędzie i dumnie unoszącą rękę w geście determinacji. Pomimo popularnej powszechności, postać na tym plakacie nie była oryginalnie identyfikowana z jakąś konkretną osobą. Plakat ten powstał w 1943 roku i był częścią kampanii motywacyjnej fabryk Westinghouse Electric Corporation w czasie II wojny światowej. Jego celem było zachęcenie kobiet do pracy w przemyśle i wspierania wysiłku wojennego. Choć na plakacie nie ma konkretnego portretu, to ikona ta powszechnie jest kojarzona z postacią „Rosie the Riveter” i symbolizuje determinację i siłę pracujących kobiet w czasie wojny.
„Rosie the Riveter” ta ikoniczna postać została stworzona przez artystę Normana Rockwell’a dla magazynu Saturday Evening Post w 1943 roku. Postać Rosie stała się symbolem siły i determinacji kobiet pracujących w przemyśle wojennym podczas II wojny światowej. Nit to podstawowy element łączący płaty blachy zarówno w lotnictwie, marynarce i uzbrojeniu pancernym.
Rysunki, grafiki, ilustracje, obrazy i Gil Elvgren
Gil Elvgren urodzony w 1914 a zmarły w roku 1980 był amerykańskim ilustratorem, którego prace znacząco wpłynęły na kulturę Pin-up.
Elvgren urodził się w Saint Paul, Minnesota, i studiował sztukę w Art Institute of Chicago. Jego kariera jako ilustratora rozpoczęła się w latach 30., a wkrótce potem zaczął pracować dla agencji reklamowych, tworząc ilustracje reklamowe dla wielu znanych firm.
Elvgren znany jest przede wszystkim z jego prac dla Brown & Bigelow, firmy produkującej kalendarze, dla której stworzył ponad 60 obrazów, z których większość to klasyczne Pin-upy. Jego prace charakteryzują się perfekcyjną techniką malarską, dbałością o detale i umiejętnością oddania dynamiki oraz kobiecej atrakcyjności.
Jego ilustracje cechuje humor, wdzięk i niezwykłe poczucie ruchu, co sprawia, że są one jednymi z najbardziej cenionych wśród miłośników Pin-up. Elvgren był jednym z głównych twórców w tym stylu i jego prace wciąż są inspiracją dla wielu artystów. Jego dziedzictwo w kulturze Pin-up jest niezaprzeczalne, a jego obrazy nadal cieszą się dużą popularnością i szacunkiem.
Warto wiedzieć, że Elvgren, jak wielu innych ilustratorów, najpierw fotografował swoje modelki a później rysował je w zupełnie innym otoczeniu. Dziś powiedzielibyśmy, że używał swojego współczesnego Photoshopa 🙂
Inni Rysownicy
Oprócz Gila Elvgrena, wiele innych artystów również tworzyło ilustracje w stylu Pin-up. Niektórzy z nich to:
Alberto Vargas: Jego prace są również bardzo znane i cenione w świecie Pin-up. Charakteryzują się elegancją, finezją i subtelnością.
George Petty: Znany z serii ilustracji pt. „Petty Girls”, które cechują się lekkim, zabawnym stylem i charakterystycznymi proporcjami kobiecych sylwetek.
Rolf Armstrong: Jego prace często przedstawiały kobiety o delikatnych rysach twarzy i eleganckich pozach, emanujących kobiecą gracjią i wdziękiem.
Zoe Mozert: Była jedną z niewielu kobiet pracujących jako artystka Pin-up w okresie złotej ery tego stylu. Jej prace cechują się szczególną wrażliwością na detale i wyjątkowym urokiem.
Earl Moran: Znany ze swoich dynamicznych i kuszących ilustracji Pin-up, które często przedstawiały kobiety w kąpielówkach i strojach plażowych.
Art Frahm: Zasłynął z serii ilustracji przedstawiających kobiety w sytuacjach humorystycznych, często związanych z gubieniem majtek. Wszystko jednak ze smakiem!
Joyce Ballantyne: Jej prace cechują się niewinnym urokiem i radosną estetyką, które idealnie wpisują się w klimat klasycznego Pin-up.
To tylko kilku z wielu artystów, którzy przyczynili się do rozwoju i popularności stylu Pin-up. Każdy z nich miał swój unikalny styl i wkład w tę ikoniczną formę sztuki.
Fotografowie
Jednocześnie z rozwojem ilustracji następował dynamiczny rozwój fotografii w stylu pin-up.
Najbardziej znani fotografowie Pin-up to:
Bunny Yeager: Była jedną z najbardziej wpływowych fotografek Pin-up, znana z kultowego zdjęcia Bettie Page w bikini na plaży.
Peter Gowland: Jego fotografie Pin-up były znane ze swojej elegancji i klasycznego stylu, często przedstawiały modelki w naturalnych ujęciach.
Irving Klaw: Był znany z fotografowania i produkowania filmów z Pin-up girls, w tym z Bettie Page, co przyczyniło się do jej ikonicznego statusu w kulturze pop.
Gil Elvgren: Oprócz malowania ilustracji Pin-up, Elvgren również fotografował modelki do swoich prac, co pomogło mu w uchwyceniu ruchu i proporcji ciała.
Bruno Bernard (Bernard of Hollywood): Zdobył sławę jako fotograf Hollywood, ale także fotografował liczne gwiazdy Pin-up, takie jak Marilyn Monroe, przyczyniając się do ich kultowego statusu.
Earl Moran: Choć znany przede wszystkim jako ilustrator Pin-up, Moran również wykonywał fotografie Pin-up, które inspirowały jego prace malarskie.
Alberto Vargas: Oprócz ilustracji Pin-up, Vargas również fotografował kobiety, często wykorzystując te zdjęcia jako inspirację dla swoich prac malarskich.
Ci fotografowie przyczynili się do kształtowania wizerunku i estetyki Pin-up poprzez swoje niezwykłe umiejętności fotograficzne i wrażliwość na detale. Ich prace są nadal cenione i inspirujące dla wielu fanów stylu Pin-up.
Modelki – ikony pinup
Bettie Page
Marilyn Monroe
Rita Hayworth
Betty Grable
Jayne Mansfield
Dorothy Lamour
Veronica Lake
Ava Gardner
Jane Russell
Hedy Lamarr
Rozkwit Pin-up w latach 50-tych i firmy wykorzystujące ten styl w reklamie:
W latach 50. Pin-up osiągnął szczyt swojej popularności, stając się nieodłącznym elementem kultury pop. Firmy takie jak Coca-Cola, Ford, czy Esso wykorzystywały ten styl w reklamach, przyciągając uwagę klientów za pomocą uroczych i kuszących ilustracji kobiet.
Charakterystyka strojów oraz rekwizytów często używanych przez dziewczyny Pin-up:
Suknie w grochy: Suknie w grochy to jedna z ikonicznych cech stylu Pin-up. Grochy nadają ubraniom retro charakteru i są symbolem tej epoki.
Bandany i kokardy: Dziewczyny Pin-up często noszą bandany lub kokardy jako ozdobę w włosach. Mogą one być noszone na głowie, aby podkreślić retro styl, lub jako ozdoba na kokach. Bandana również doskonale sprawdza się w motoryzacji!
Pantofle: Klasyczne pantofle z wysokimi obcasami, szczególnie te w kształcie peep-toe (czyli z odkrytymi palcami), są popularnym wyborem obuwia w stylu Pin-up. Mogą być ozdobione kokardami lub innymi detalami.
Kombinezony: Motoryzacja radośnie przyjęła i zaadaptowała styl pin-up. Mechanik samochodowy – kobieta – to nawiązanie do początków Pin-up z tych dwóch słynnych plakatów.
Rekwizyty: Podczas sesji zdjęciowych lub występów, dziewczyny Pin-up często korzystają z różnych rekwizytów, które podkreślają atmosferę retro. Mogą to być na przykład vintage telefony, parasole, koktajle, mapy, czy nawet motocykle z epoki. Te rekwizyty dodają głębi i charakteru do zdjęć oraz pomagają stworzyć pełniejszą historię lub nastrój.
Uff….dobrnęliśmy do końca choć możnaby o tym jeszcze pisać i pisać.
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Już 9 marca w moim atelier na warszawskiej Ochocie odbędzie się kolejna sesja portretowa. Jeżeli myślisz jeszcze o tym, aby jeszcze dołączyć to masz ostatnią szansę. Tu dowiesz się wiecej o tym, co się będzie działo:
Tymczasem opowiem Ci kilka słów o tym, co działo się w lutym podczas moich sesji.
A działo się wiele!
Zanim pokażę Ci kilka zdjęć z tych sesji opowiem kilka słów o tym, jak się to odbywa jak również o samym miejscu.
Zacznę od miejsca. Atelier mieści się w komfortowym apartamencie. Długo szukałem takiego miejsca. Podoba mi się przede wszystkim dlatego, że salon, połączony z kuchnią, w której lubię czasem coś ugotować, gdy mam chwilę, ma plan kwadratu. Dzięki temu mogę swobodnie rozstawić tło na stelażu, ustawić dwie lampy LED, statyw z aparatem i mam wystarczająco wiele miejsca, by pracować z modelem.
Wokół tej przestrzeni ustawione są dwie duże sofy. Pozwala to pozostałym uczestnikom wygodnie się rozsiąść i obserwować mnie przy pracy. Takie oczekiwanie i obserwacja przydaje się przed wejściem na plan. Ja sam zaś lubię ferment twórczy. Taka nawet niewielka publiczność powoduje, że atmosfera sesji udziela się wszystkim.
Co jest jeszcze udane w tym atelier, łóżko, które przecież zawsze jest w apartamencie, jest ulokowane osobno. Zawsze rozkładam tam sprzęt, akcesoria i rekwizyty oraz mnóstwo ubrań, w które przebieram swoich modeli. To ubrania sprawdzone w pracy ze światłem. Sporo pisałem o tym jak się przygotować „ubraniowo’ do sesji – znajdziesz ten post TUTAJ.
W tle leci jakaś muzyka – najczęściej rock, który uwielbiam. I wtedy zaczyna się ten magiczny czas, w którym wkraczam w pewien stan całkowicie zastępujący wszelkie używki. Nie są potrzebne! Może to Cię zaskoczy, ale nie piję alkoholu ani niczego nie „popalam” – jest to całkowicie niepotrzbne. Emocje twórcze są wystarczająco mocne.
A kogo fotografowałem w lutym? Pokażę Wam kilka zdjęć tych wspaniałych osób.
Agnieszka jest moją muzą. Uwielbiam z nią pracować. Przez lata stworzyliśmy mnóstwo wspaniałych portretów zaś ona na każdym jest inna. Dodatkowo doskonale doradza w doborze strojów, biżuterii i wprowadza cudowną atmosferę. Będzie ze mną 9 marca, kiedy to będziemy pracować w stylu pin-up.
W lutym również poznałem Bożenę, która zabrała ze sobą świetnie dopasowane stroje. Pracowaliśmy nad jej wizerunkiem.
W lutym pracowała ze mną również Barbara, która tworzy swój wizerunek. Zamierza wejść w świat stylistyki, doboru ubrań lecz jest również trenerką personalną. Ta sesja była dla niej pierwszą przygodą z tego typu portretem plus pierwszym doświadczeniem w charakterze stylistki.
Odwiedził mnie również Markus. To młody, doskonale zbudowany mężczyzna, który stawia pierwsze kroki w modelingu. Uwielbia swoje ciało, o które starannie dba. Ponieważ kocha pozowanie jest niezwykle cierpliwy. Pozwolił przebrać się w mnóstwo koszul i marynarek. W końcowym etapie zapozował nam z nagim torsem. Dobrze zbudowane ciało jest wyzwaniem dla oświetlenia. Ciało ma wiele załamań, płynnych przejść, zagięć. Mięśnie i ścięgna, co często widać w malarstwie i rzeźbach, nie tolerują błędów w oświetleniu. Kluczem do tego jest również właściwe ustawienie modela.
To wybrane fotografie z lutego.
Tymczasem z początkiem marca odwiedził mnie ktoś, kogo mógłbym nazwać kameleonem. Zobaczcie sami.
Przez kameleona rozumiem osobę, która dosłownie na oczach przeistacza się w inne osoby – Tomasz zaś upodabnia się do słynnych aktorów Hollywood. Kogo przypomina Ci na tym zdjęciu?
Na dziś tyle – Tomaszowi poświęcę osobny post, gdy jego zdjęcia będą całkowicie gotowe.
Tymczasem do zobaczenia w sobotę 9 marca!
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Fotograf portrecista Robert Gołębiewski 