Gottfried Helnwein to austriacko-irlandzki artysta urodzony 8 października 1948 roku w Wiedniu. Jego twórczość balansuje na pograniczu malarstwa, fotografii, rzeźby, performansu i instalacji. Jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych i zarazem cenionych artystów współczesnych. Jego prace są hiperrealistyczne, często poruszające tematy cierpienia dzieci, przemocy, faszyzmu, wojny, traumy i mediów.
W popkulturze zasłynął z okładki Scorpions „Blackout” [to gotowa praca, którą zespół wykorzystał] oraz kilku innych kapel.
🧠 Główne tematy sztuki Helnweina:
Dzieci jako ofiary systemów (wojny, przemocy domowej, polityki)
Trauma powojenna i pamięć historyczna (zwłaszcza Holocaust)
Krytyka autorytaryzmu, Kościoła, państwa i konformizmu społecznego
Manipulacja medialna i estetyzacja przemocy
📸 Cykl fotografii dziewczynek w mundurach SS
Ten szczególny cykl (często występujący bez oficjalnego tytułu lub jako część szerszych serii typu „Kinder” lub „Dzieci i totalitaryzm”) przedstawia małe dziewczynki ubrane w mundury SS, często z poważnymi, martwymi lub nieobecnymi spojrzeniami. W niektórych ujęciach dzieci mają na głowach czapki z trupimi czaszkami, w rękach broń, a wokół pojawia się ikonografia Trzeciej Rzeszy.
👁️ Interpretacja:
Zderzenie niewinności z totalitaryzmem – Helnwein świadomie zestawia symbol niewinności (dziecko, szczególnie dziewczynka) z ikonografią zła (nazizm), co wywołuje szok i niepokój.
Dziedzictwo przemocy – artysta pyta, czy zło jest dziedziczone, czy narzucone. Czy dzieci mogą być „niewinne” w systemie, który je formatuje?
Kultura pamięci – cykl można interpretować jako próbę zmierzenia się z niemiecką (i austriacką) pamięcią zbiorową, z przemilczaną winą pokolenia powojennego, które – jak sugeruje artysta – chciało „zapomnieć i iść dalej”.
😱 Dlaczego to budzi kontrowersje:
Prace są estetyczne, ale brutalne w przekazie – Helnwein często wykorzystuje piękną, czystą formę do pokazania treści trudnych i niepokojących.
Pokazanie dzieci w mundurach SS bywa odbierane jako przekroczenie granicy dobrego smaku lub etycznego przedstawiania ofiar – choć intencja Helnweina to antyfaszyzm, niektórzy zarzucają mu eksploatację estetyki zła.
🧬 Kontekst biograficzny:
Helnwein dorastał w powojennym Wiedniu – w atmosferze milczenia o winie Austrii w czasie II wojny światowej.
W wywiadach mówił, że jako dziecko czuł, że coś jest ukrywane, a sztuka stała się dla niego formą buntu przeciw milczeniu i zakłamaniu.
Podczas studiów w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu był cenzurowany i krytykowany za tematykę swoich prac, ale właśnie to zbudowało jego tożsamość twórczą.
🏛 Gdzie można zobaczyć te prace?
Wystawiane były w:
Ludwig Museum (Kolonia),
Albertina (Wiedeń),
San Francisco Museum of Modern Art,
i wielu galeriach w Niemczech, USA i Izraelu.
Helnwein wystawia także w przestrzeniach publicznych, np. wielkoformatowe zdjęcia dzieci w centrach miast (np. Ninth November Night – hołd dla ofiar Holocaustu).
Ellen von Unwerth – kobieta, która dała kobietom głos w fotografii mody
Ellen von Unwerth to jedna z najbardziej wpływowych postaci współczesnej fotografii mody – niemiecka artystka, która od lat 90. XX wieku rewolucjonizuje sposób przedstawiania kobiecości, seksapilu i siły kobiet. Urodzona 17 stycznia 1954 roku we Frankfurcie nad Menem, początkowo pracowała jako modelka, co znacząco wpłynęło na jej późniejsze podejście do pracy z kamerą. Spędziła dziesięć lat przed obiektywem, zanim chwyciła za aparat. Jak sama przyznaje, właśnie to doświadczenie pozwoliło jej zrozumieć, czego kobieta oczekuje od fotografa — czułości, humoru i przestrzeni do wyrażania siebie, zamiast uprzedmiotowienia.
Przełomem w jej karierze była sesja zdjęciowa z nieznaną wtedy jeszcze Claudią Schiffer dla marki Guess w 1989 roku. Te czarno-białe fotografie, zainspirowane estetyką złotej ery Hollywood, były mieszanką zmysłowości, młodzieńczej figlarności i stylowej nostalgii. Z miejsca podbiły świat mody i zapoczątkowały nową erę w reklamie odzieżowej. Ellen zaczęła pracować dla największych magazynów – Vogue, Vanity Fair, Interview, i-D i Numero, a jej zdjęcia trafiały na okładki i kampanie wielkich marek, jak Chanel, Dior, Miu Miu czy Victoria’s Secret.
Styl von Unwerth jest natychmiast rozpoznawalny: teatralny, pełen humoru, prowokacji i figlarności. Jej fotografie często balansują na granicy fetyszu i żartu, erotyzmu i autoironii, ale zawsze prezentują kobiety jako silne, świadome swojej seksualności istoty. Nie ma w tym mizoginicznego spojrzenia męskiego oka – jest spojrzenie kobiece, z empatią, ale i wyrafinowaną estetyką. Von Unwerth bawi się konwencjami pin-upu, burleski, filmów noir i kampowej mody lat 50. i 60., przenosząc te motywy do współczesnego kontekstu.
Fotografka wydała kilka albumów, które stały się kolekcjonerskimi pozycjami: „Snaps”, „Revenge”, „Fräulein”, „Heimat”, „Devotion”, czy „The Story of Olga”. Każdy z nich to opowieść wizualna – często zbudowana jak film, z bohaterką, fabułą, napięciem i zwrotem akcji. Jej prace wystawiane były w prestiżowych galeriach i muzeach na całym świecie, od Paryża po Los Angeles.
Co istotne, Ellen von Unwerth jest jedną z niewielu kobiet, które zdominowały świat fotografii mody – dziedzinę zdominowaną przez mężczyzn. Jej sukces jest więc nie tylko artystyczny, ale i symboliczny: pokazała, że kobiece spojrzenie potrafi być równie silne, prowokujące i wyraziste. Jej fotografie – pełne śmiechu, seksu, tajemnicy i teatralnej ekspresji – są celebracją kobiecości w jej najodważniejszych odsłonach.
Ellen von Unwerth nie fotografuje dla mężczyzn – fotografuje dla kobiet. Uwalnia je od bycia biernym obiektem, czyniąc z nich bohaterki własnej opowieści. W jej obiektywie kobieta nie musi się tłumaczyć ze swojej zmysłowości – może ją celebrować. To właśnie czyni jej twórczość tak rewolucyjną i ponadczasową.
„Moim zadaniem jako fotografa portretowego jest uwodzić, zabawiać i dawać rozrywkę”.
To motto Helmuta Newtona, jednego z najsłynniejszych fotografów portretowych oraz ikony fotografii modowej i reklamowej.
Jego styl jest rozpoznawalny w każdym kadrze. Nie sposób pomylić go z niczym innym.
„Lubię silne kobiety” – mówił. Wybierał silne kobiety a potem aranżował kadry tak, by „pakować je w kłopoty” albo ilustrować sytuacje pozornie erotyczne, które tak naprawdę wyrażały znacznie więcej.
Często zestawiał ze sobą dwie kobiety, z których jedna była wystylizowana na mężczyznę.
Modelki i aktorki ustawiały się w kolejce do niego, aby stworzył je niejako na nowo.
Miał swój udział w kalendarzu Pirelli.
„Wszystko jest w oczachi twarzy, cała reszta to tylko uzupełnienie” – mówił pytany o to, czemu tak intensywnie eksponuje tematy erotyczne czy sado-maso. Uważał to wszystko za środki wyrazu.
„Mój sprzęt mieści się w jednej torbie. Nie trzeba więcej” mówił, kiedy odpowiadał na pytania jak rozbudowane ma atelier.
Jego dyrektorem artystycznym i managerem była jego żona. Na jednym z najsłynniejszych zdjęć, których tu nie mogę pokazać z oczywistych względów, Newton fotografuje nagą modelkę a tuż obok tła siedzi jego żona, jak zawsze przyglądając się, jak pracuje.
W okresie największego rozwkitu kariery pobierał 10.000 dolarów za jedno zdjęcie. I agencje reklamowe płaciły mu bez zająknięcia. Do legendy przeszła reklama zegarków Bulgari, o czym napiszę w osobnym poście.
Zginął w wypadku samochodowym w wieku 85 lat. Dostał zawału serca jadąc na sesję i jego auto uderzyło w budynek.
Nakręcono o nim szereg filmów dokumentalnych, powstało wiele albumów i nieustannie odkrywa się nowe archiwalia.
Był też mistrzem autopromocji – wydawał własne czasopismo poświęcone własnej aktywności fotograficznej.
Patrząc na jego zdjęcia i znając na pamieć jego biografię czuję się z nim niezwykle związany.
Plan na nadchodzące lata: duża seria zdjęć w jego stylu.
„Żeby być dobrym fotografem trzeba mieć mnóstwo wyobraźni. Potrzebujesz o wiele mniej wyobraźni żeby być malarzem bo malarz po prostu tworzy i wymyśla rzeczy na obrazie. W fotografii wszystko jest takie zwykłe. Trzeba starannie się przypatrywać aby nauczyć się dostrzegać rzeczy niezwykłe.”
Te słowa wypowiedział jeden z najsłynniejszych fotografów – David Bailey.
Człowiek ten zrewolucjonizował fotografię mody. Zrewolucjonizował też portret. Im dłużej przyglądam się jego pracom tym bardziej ciągnie mnie do dużego cyklu w jego stylu – białe tło, czerń i biel.
Rzucił szkołę w wieku 15 lat – inspirujące dla wszystkich rodziców, którzy martwią się o niechęć swoich dzieci do szkoły.
Nosiło go. Zaciągnął się do lotnictwa wojskowego. W końcu został asystentem fotografa i „poszło”. Przez lata był etatowym fotografem w Vanity Fair.
Film Antonioniego „Powiększenie” inspirowany był jego postacią, choć są tacy, którzy twierdzą, że równie silną inspiracją był Richard Avedon.
Mnie urzekają te ciasne portrety – nie klasyczne „headshoty” do korpo wizerunków.
Tyle się pisze i „gada” o budowaniu wizerunku i magicznej „marce osobistej”. Tak dużo, że postawiłem poddać to pewnej klasyfikacji, analizie i ubrać w konkrety.
Zacznijmy od definicji:
Budowanie wizerunku to proces tworzenia pozytywnego obrazu siebie lub swojej marki w oczach innych ludzi. To, jak się zachowujemy, co mówimy, jak wyglądamy i jakie decyzje podejmujemy, wszystko to ma wpływ na to, jak inni nas postrzegają.
Czyli: chodzi o to jak nas postrzegają. Aha! Czyli: jak cię widzą tak cię piszą!
To weźmy się za konkretne grupy zawodowe!
Biznesmen: Biznesmen może budować swój wizerunek poprzez bycie profesjonalnym, rzetelnym i skutecznym w wykonywaniu swojej pracy. Może to obejmować regularne spotkania z klientami, dbanie o dobre relacje biznesowe, prezentowanie się w odpowiedni sposób, na przykład w eleganckim ubraniu, oraz wykazywanie się umiejętnościami przywódczymi i podejmowaniem odpowiedzialnych decyzji. Przykładem budowania wizerunku biznesmena może być Elon Musk, który jest kojarzony z innowacyjnością, odwagą w podejmowaniu ryzyka i sukcesem w prowadzeniu przedsiębiorstw takich jak Tesla i SpaceX. Albo Steve Jobs, mistrz kreowania swojego wizerunku! Dla przedsiębiorców i biznesmenów ważne jest budowanie wizerunku jako rzetelnych, kompetentnych i odpowiedzialnych liderów biznesu. Mogą to robić poprzez transparentność w działaniach, dbałość o relacje z klientami i pracownikami, oraz sukcesywną realizację celów biznesowych. Ważne jest również wyrażanie się w mediach społecznościowych, konferencjach branżowych i innych wydarzeniach biznesowych, aby budować swoją markę osobistą i eksperctwo w danej dziedzinie.
No to idziemy dalej….
Artysta rockowy heavy metalowiec: Artysta tego gatunku często buduje wizerunek jako osoba niezależna, buntownicza i odważna. Może to obejmować ekscentryczne stroje, ekspresyjne zachowanie na scenie, mocną muzykę oraz przekazywanie silnych emocji poprzez teksty piosenek i występy na żywo. Przykładem artysty rockowego heavy metalowca z charakterystycznym wizerunkiem może być Ozzy Osbourne, który jest znany z intensywnych występów scenicznych, charakterystycznego wokalu oraz kontrowersyjnego stylu życia. Mocno kontrowersyjnego! Tu jest cała gama przykładów, ponieważ każdy artysta sceniczny dba o to, aby być niepowtarzalnym! Więc taki Lemmy z Motorhead też jest dobrym przykładem! Dla artystów istotne jest budowanie wizerunku jako oryginalnych, inspirujących i autentycznych twórców. Mogą to osiągnąć poprzez ciągłą pracę nad swoim rzemiosłem, wyrażanie siebie w swoich dziełach i bycie wiernym sobie. Udział w wystawach, koncertach, festiwalach i innych wydarzeniach artystycznych pozwala im na promowanie swojej pracy i budowanie lojalnej grupy fanów.
No dobra…teraz idziemy do kina!
Aktor: Aktor może budować swój wizerunek poprzez różnorodność ról, umiejętność dostosowywania się do różnych postaci oraz profesjonalizm na planie i w życiu prywatnym. Może to również obejmować dbanie o wygląd, uczestnictwo w wydarzeniach branżowych, takich jak premiery filmowe czy festiwale filmowe, oraz udział w działaniach charytatywnych. Przykładem aktora z dobrze zbudowanym wizerunkiem może być Tom Hanks, który jest kojarzony z sympatią, wszechstronnością aktorską i zaangażowaniem w różnorodne projekty filmowe oraz społeczne. Innym przykładem jest przecież Humphrey Bogart, ltóry starannie dbał o swój wizerunek!
No to teraz ja!
Fotograf – niepokorny artysta: Fotograf może budować swój wizerunek jako niepokorny artysta poprzez eksplorację nowatorskich technik, unikanie utartych szablonów i kreowanie zdjęć, które prowokują do myślenia lub wywołują emocje. Może to obejmować pracę nad projektami artystycznymi, które wykraczają poza konwencjonalne ramy, oraz wyrażanie swojego własnego punktu widzenia poprzez fotografie. Fotograf może także angażować się w działania społeczne lub działania na rzecz określonych grup społecznych, co dodaje głębi i autentyczności do jego wizerunku. Przykładem fotografa – niepokornego artysty może być Annie Leibovitz, która jest znana z prowokacyjnych i wyrazistych zdjęć, które często niosą ze sobą silne przesłanie artystyczne i społeczne. Znana jest też z barwnego życia zawodowego i prywatnego. Innym przykładem artysty dbającego o wizerunek przez swoje prace jest Helmut Newton oraz Richard Avedon. Dla fotografów ważne jest budowanie wizerunku jako kreatywnych i kompetentnych profesjonalistów. Mogą to robić poprzez prezentowanie swoich najlepszych prac, tworzenie spójnej marki osobistej, zdobywanie pozytywnych opinii od klientów oraz uczestnictwo w konkursach fotograficznych i wystawach. Dbanie o swoje portfolio i aktywność na platformach społecznościowych także pomaga w promowaniu ich pracy i budowaniu wizerunku.
To idziemy do kancelarii prawnej!
Prawnicy: Prawnicy mogą kreować swój wizerunek poprzez udowodnienie swojej wiedzy i kompetencji w dziedzinie prawa. Regularne publikowanie artykułów naukowych, uczestnictwo w konferencjach prawniczych oraz udzielanie wywiadów medialnych to skuteczne sposoby na zbudowanie reputacji jako autorytet w danej dziedzinie. Dbałość o relacje z klientami: Budowanie pozytywnego wizerunku prawnika wymaga również umiejętności komunikacji i empatii w relacjach z klientami. Skuteczne rozwiązywanie problemów, klarowne wyjaśnianie zagadnień prawnych oraz otwarta komunikacja pomagają w budowaniu zaufania i lojalności klientów. Etyka zawodowa: Przestrzeganie zasad etyki zawodowej i moralnych norm jest kluczowe dla budowania solidnego wizerunku prawnika. Działanie zgodnie z wartościami i zasadami zawodu oraz unikanie konfliktów interesów podnosi reputację prawnika jako uczciwego i godnego zaufania profesjonalisty. Przykładami niech będą Clarence Darrow, Nelson Mandela czy Ghandi – przecież prawnik!
No to lecimy do kliniki!
Lekarze: Lekarze mogą kreować swój wizerunek jako kompetentni i empatyczni opiekunowie zdrowia poprzez dbanie o pacjentów, słuchanie ich potrzeb i udzielanie wsparcia w trudnych chwilach. Komunikacja zrozumiała dla pacjenta, szacunek dla ich godności oraz troska o ich dobrostan to kluczowe elementy budowania pozytywnego wizerunku lekarza. Przykładem lekarza, który miał piękny wizerunek był Religa, którego zdjęcie po pierwszej transplantacji serca obiegło cały świat! Albo chociażby Patch Adams!
To idziemy tam, gdzie nam coś sprzedadzą!
Sprzedawcy: Sprzedawcy mogą budować swoją reputację poprzez znajomość produktów, branży i trendów rynkowych. Udzielanie fachowych porad klientom, zrozumienie ich potrzeb oraz proponowanie odpowiednich rozwiązań to kluczowe elementy budowania wizerunku jako eksperta w swojej dziedzinie. Edukacja i świadomość zdrowotna: Udzielanie porad zdrowotnych, prowadzenie działań profilaktycznych oraz aktywność w społeczności mogą pomóc lekarzom w budowaniu reputacji jako ekspertów w dziedzinie zdrowia. Działania edukacyjne, takie jak wykłady, artykuły naukowe czy udział w kampaniach społecznych, pozwalają na zwiększenie świadomości zdrowotnej społeczeństwa i zbudowanie zaufania do lekarza jako autorytetu w tej dziedzinie. Postawa etyczna i profesjonalizm: Szacunek dla zasad etycznych zawodu, tajemnicy lekarskiej oraz przestrzeganie standardów zawodowych są niezbędne do budowania wizerunku lekarza jako profesjonalisty. Pacjenci oczekują uczciwości, rzetelności i troski ze strony lekarzy, dlatego niezawodność i etyka zawodowa są kluczowe dla pozytywnego odbioru. Komunikacja i relacje z klientami: Sprzedawcy mogą kreować pozytywny wizerunek poprzez budowanie trwałych relacji z klientami opartych na zaufaniu i profesjonalizmie. Skuteczna komunikacja, empatia oraz dostępność dla klientów są kluczowe dla budowania lojalności i reputacji jako sprawdzonego partnera biznesowego. Skuteczność i uczciwość: Sprzedawcy, którzy dostarczają wysokiej jakości produkty i usługi oraz są uczciwi w swoich działaniach, budują pozytywny wizerunek jako rzetelni i profesjonalni partnerzy biznesowi. Wypełnianie obietnic, rozwiązywanie problemów klientów oraz etyczne postępowanie z klientami i konkurentami są kluczowe dla budowania i utrzymywania dobrej reputacji w branży sprzedaży. Tu mamy Ziga Ziglara, Briana Tracy czy Tony Robbinsa.
A TERAZ WEŹMY SIĘ ZA PORTRETOWANIE……. BO JAK TO WSZYSTKO DO CHOLERY POKAZAĆ!!!
A więc jak ci ludzie – biznesmen, heavy metalowiec, aktor i fotograf oraz prawnik i lekarz – mogliby budować swój wizerunek poprzez portret, z uwzględnieniem różnic w ekspresji, wyrazistości i treści obrazu. A raczej jak ja mógłbym to zrobić:
Biznesmen: Portret biznesmena mógłby być wykonany w sposób poważny, z umiarkowaną ekspresją. Biznesmen może być przedstawiony w eleganckim ubraniu, z pewną postawą i wyrazem twarzy, który odzwierciedla jego pewność siebie i determinację. Tło portretu mogłoby być neutralne lub zawierać subtelne elementy związane z jego dziedziną działalności, na przykład biurko, książki biznesowe lub symbole jego branży. Czyli rekwizyty w ręku lub obok.
Heavy metalowiec: Portret heavy metalowca mógłby być dynamiczny i ekspresyjny, z wyrazistym przekazem emocji. Heavy metalowiec może być przedstawiony w scenicznych strojach, z ekspresją pełną pasji i intensywności. Tło portretu mogłoby być ciemne lub mroczne, z dynamicznym oświetleniem które podkreśla jego charakterystyczny styl i energię.
Aktor: Portret aktora mógłby być zróżnicowany i plastyczny, z różnymi wyrazami twarzy i postawami ciała, które odzwierciedlają różnorodność ról, jakie grał. Aktor mógłby być przedstawiony w różnych kostiumach i charakteryzacjach, z ekspresją dopasowaną do konkretnej postaci, którą odgrywał. Tło portretu mogłoby zawierać elementy związane z różnymi gatunkami filmowymi, w których aktor występował, co dodaje głębi i kontekstu jego karierze. Czyli rekwizytem jest jego twarz oraz ewentualnie stroje postaci!
Fotograf – niepokorny artysta: Portret fotografa – niepokornego artysty mógłby być eksperymentalny i odważny, z unikalną kompozycją i interpretacją światła i cienia. Fotograf mógłby być przedstawiony z aparatem fotograficznym lub innym sprzętem, który jest narzędziem jego sztuki, z wyrazem twarzy, który odzwierciedla jego pasję i zaangażowanie w proces twórczy. Tło portretu mogłoby być abstrakcyjne lub zawierać elementy związane z jego projektem artystycznym, co podkreślałoby jego indywidualny styl i wyrazistość w przekazywaniu swojej wizji artystycznej.
Różnice w ekspresji, wyrazistości i treści obrazu wynikają z indywidualnych cech i charakterystyki każdej z tych osób oraz ich dziedzin działalności. Każdy portret może być wyjątkowy i opowiadać swoją własną historię, odpowiadającą osobowości i wizerunkowi każdego z tych czterech ludzi.
Lekarz: Aby sportretować lekarza w sposób wyraźny i odróżniający, można skupić się na ekspresji jego empatii i profesjonalizmu. Ujęcia z lekarzem, który uśmiecha się łagodnie i empatycznie, mogą podkreślić jego troskę o pacjentów. Ważne jest również, aby uwiecznić lekarza w otoczeniu pracy, na przykład w gabinecie medycznym, aby podkreślić jego rolę jako opiekuna zdrowia. Kompozycje z lekarzem patrzącym na pacjenta lub trzymającym medyczne narzędzia mogą dodatkowo podkreślić jego zawodową kompetencję i zaangażowanie w praktykę medyczną. Oświetlenie miękkie i naturalne może pomóc w stworzeniu atmosfery zaufania i komfortu, co jest istotne w relacji lekarz-pacjent.
Prawnik: Sportretowanie prawnika może skupić się na wyrazie jego determinacji i pewności siebie. Ujęcia z prawnikiem, który spogląda na obiektyw z pewnością siebie i stanowczym spojrzeniem, mogą podkreślić jego profesjonalizm i pewność siebie.
Można również eksperymentować z kompozycją, na przykład umieszczając prawnika w centralnej części kadru z symbolicznymi elementami prawa w tle, co może dodatkowo wzmocnić jego wizerunek jako prawnika. Czyli znowu rekwizyty.
CO ICH ŁĄCZY?
Uchwycenie profesjonalizmu w portrecie może być osiągnięte poprzez różne techniki fotograficzne, kompozycyjne i stylistyczne. Oto kilka sposobów, jak można to zrobić:
Ekspresja twarzy: Profesjonalizm często jest kojarzony z pewnością siebie i spokojem. Dobrze aby model wyraził lekki uśmiech lub spokojne spojrzenie. Warto unikać zbyt mocnych emocji, takich jak nadmierna radość lub smutek, które mogą zakłócić wrażenie profesjonalizmu. Wyjątkiem będą rockowcy i aktorzy!
Ubranie i wygląd: Dobrać odpowiednie ubranie i stylizację, które są odpowiednie dla zawodu modela. Na przykład, dla lekarza czy prawnika, elegancki garnitur lub strój biznesowy może być odpowiedni, podczas gdy dla artysty heavy metalowego może to być charakterystyczny strój scenicznego bohatera. Dbałość o schludność i staranne uczesanie również przyczynia się do wrażenia profesjonalizmu.
Oświetlenie: Dobrze dobrana technika oświetleniowa może znacząco wpłynąć na odbiór portretu. Umiarkowane, miękkie światło często jest preferowane, ponieważ równomiernie rozprasza się na twarzy, minimalizując cienie i zmarszczki, co może dodatkowo podkreślić profesjonalizm modela.
Kompozycja: Należy ustalić odpowiednią kompozycję, która podkreśla ważność i autorytet modela. Na przykład, umieszczenie modela w centralnej części kadru, z lekkim powiększeniem, może wzmocnić wrażenie jego dominującej roli.
Tło i otoczenie: Jednolite ciemne tło, które jest neutralne i niezakłóca uwagi od portretowanej postaci. Ewentualnie jego naturalne otoczenie ale to już portret „środowiskowy”.
Pozycja i gesty: Ustawienie pozycji ciała i gestów mogą również pomóc w uchwyceniu profesjonalizmu. Model powinien trzymać się prosto, z głową podniesioną, co symbolizuje pewność siebie i zaangażowanie. Unikać nadmiernych ruchów lub gestów, które mogą zakłócić spokojny i kontrolowany wizerunek.
Wszystkie te elementy mogą wspólnie pomóc w uchwyceniu profesjonalizmu w portrecie, podkreślając znaczenie i autorytet portretowanej postaci w danej sferze działalności.
UFFFFFF – to aż tyle z tej niby prostej analizy? Jasne? Jasne!
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Fotografia od pewnego czasu zaczyna skutecznie konkurować z innymi dziedzinami sztuki takimi jak malarstwo a czasem nawet wysuwa się na czoło jeżeli chodzi o kwoty, jakie inwestorzy są gotowi zapłacić za pojedynczą fotografię konkretnego artysty.
Zapraszam Cię na krótki spacer po fotografiach, które osiągnęły najwyższe ceny na aukcjach światowych. Oto wybrane przykłady fotografii, które spotkały się z najcieplejszym odbiorem inwestorów.
To zdjęcie przedstawia rzekę Ren i nosi tytuł „Rhein II”. Autorem jest Andreas Gursky. Wykonał je w roku 1999. Wykonane zdjęcie poddał starannej obróbce w Photoshopie. Usunłą wszystkie rozpraszające elementy takie jak rowerzystów, śmieci, psy, spacerujących ludzi. Czysta forma. Na aukcji w Christie zdjęcie uzyskało zawrotną cenę 4.338.500 dolarów co na tamten moment czyniło z niego najdroższe sprzedane zdjęcie w historii.
Autorką tego zdjęcia jest Cindy Sherman. Zatytułowała go „Untitled #96” zaś zdjęcie pochodzi z większej pracy – serii obrazów zatytułowanych „Untitled Film Stills”. Zdjęcia przedstawiają autorkę wystylizowaną na fikcyjną postać z filmów z lat 70-tych. Jej poszukiwania stylu oraz swoiste badania nad kulturą masową przez fotografię spowodowały, że jej prace są rozchwytywane. To konkretne zdjęcie zostało wystawione na aukcji Christies w roku 2011 i uzyskało wartość 3.890.000 dolarów.
To zdjęcie również zostało wykonane przez Andreasa Gursky’ego. Tym razem w roku 1998. Przedstawia Los Angeles nocą. Praca ma szerokość ponad 3,5 metra co pozwoliło uchwycić krzywiznę ziemii na odległym horyzoncie. Pomimo dynamiki świateł, którymi rozświetlone jest miasto emanuje z niego spokój i harmonia. Fotografia została wystawiona na sprzedaż w domu aukcyjnym Sotheby i uzyskało cenę 2.900.000 dolarów.
Autorem tej fotografii zatytułowanej „Cowboy” jest Richard Prince. Wykonał ją w roku 2000. Autor zainspirował się postacią kowboja jako głównym motywem w reklamie papierosów w czasopiśmie, które przeglądał. Usunął ze zdjęcia wszelkie powiązania z marką papierosów, które były z tą postacią związane. W efekcie powstała fotografia przedstawiająca symbol amerykańskiej kultury. W roku 2014 zdjęcie zostało sprzedane za kwotę 3.077.000 dolarów.
To kontrowersyjne zdjęcie powstałych po śmierci żołnierzy radzieckich, którzy zginęli w zasadzce w roku 1986 w Afganistanie zostało wykonane przez Jeffa Wall w roku 1992. Sytuacja jest upozowana. Na fotografii widać żołnierzy, którz rozmawiają, śmieją się i cieszą choć zasadniczo są martwi. Zdjęcie zostało wystawione na sprzedaż w roku 2012 i uzyskało kwotę sprzedaży 3.660.500 dolarów
„Dovina and the elephants” to zdjęcie autorsywa Richarda Avedona, jednego z najsłynniejszych fotografów mody. Wykonane zostało w paryskim cyrku. Reprezentujje przykład stylu autora, lubującego się w glamour. W roku 2010 zdjęcie zostało wystawione na aukcji Christies, gdzie uzyskało cenę 1.150.000 dolarów..
Fotografia autorów Gilberta & Georga nosi tytuł „To Her majesty” i została wykonana w roku 1973. Ukazuje twórców zdjęcie spożywających alkohol lub przymierzających się do tego. Zdjęcie składa się z 37 osobnych fotografii. W roku 2008 zostało sprzedane za kwotę 3.765.276 dolarów.
Portret malarki Georgii O’Keefee, żony autora fotografii, Alfreda Stieglitza. Jest to odbitka srebrowa co stanowi ważny element w historii samej fotografii jako gatunku sztuki. W roku 2006 została wystawiona na aukcji Sotheby’s gdzie uzyskała cenę 1.470.000 dolarów.
Ta fotografia nosi tytuł „Violon d’Ingres”. Została wykonana w roku 1924 przez fotografa Man Ray’a i przedstawia przedstawioną w czerni i bieli nagą kobietę z narysowanymi na jej plecach symbolami klucza wiolinowego. Modelką była wieloletnia kochanka artysty. Tytuł odnosi się do malarza Jeana-Auguste-Dominiqie Ingresa, który z uwielbieniem umieszczał skrzypce w swoich pracach.
Man Ray ukazał w tym dziele swoje umiłowanie do surrealizmu oraz artystycznej innowacji. Fotografia stanowi ważny dokument zarówno w historii sztuki jak i samej fotografii stanowiąc przykład awandardowego podejścia do tych dziedzin przez Man Ray’a. Cena uzyskana na aukcji nie została ujawniona ale mówi się o kwocie rzędu 4.000.000 dolarów.
Peter Lik, autor tej fotografii, stworzył ją pierwotnie w kolorze. „Phantom” został wykonany w Kanionie Antylopy, ulubionym miejscu wielu fotografów. Mówi się, że autor sprzedał zdjęcie na aukcji prywatnej i krążą pogłoski o kwocie rzędu 7.000.000 dolarów choć brak na to potwierdzenia.
Autorem zdjęcia jest Edward Steichen. Powstało w roku 1904 jako element serii 3 zdjęć ale tylko to zostało sprzedane ponieważ pozostałe dwa stanowią elementy wystaw stałych w muzeach. Autor opracował własną technikę nakładania dodatkowych światłoczułych warstw podczas wywoływania uzyskując kolory, jakich szukał. Czyniło to jego prace wyjątkowymi. W roku 2006 zdjęcie zostało wystawione na sprzedaż w domu Sotheby’s i uzyskało cenę 2.928.000 dolarów.
Ta historyczna już fotorafia słynnego bandyty została wykonana przez nieznanego autora. To jedno z niewielu autentycznych zdjęć Billy’ego Kida stanowi rzadki i wartościowy element amerykańskiej kultury. W roku 2011 została wystawiona na aukcję i uzyskała cenę 2.300.000 dolarów.
Ta fotografia dziś może mieć wydźwięk kontrowersyjny z uwagi na postać autora. Autorem tym jest Dimitrij Miedwiediew, były już prezydent Rosji przy tym miłośnik fotografii. Zdjęcie przedstawia Kreml Tobolska. W roku 2010 zdjęcie zostało wystawione na aukcji charytatywnej, której celem była zbiórka funduszy na rzecz dzieci z chorobami nowotworowymi. Uzyskało cenę 1.750.000 dolarów.
Te dwa zdjęcie autorstwa Andreasa Gursky’ego w roku 2001 stanowią dyptych. Połączone są zawiasem. Przestawiają szereg alejek w amerykańskim sklepie wielkopowierzchniowym, który sprzedaje towary po 99 centów. Znakiem rozpoznawczym Gursky’ego jest tu dominacja kolorów czerwonego i pomarańczowego. W roku 2007 zdjęcie zostało wystawiona na aukcji Sotheby’s i uzyskało cenę sprzedaży 3.346.456 dolarów.
Ta fotografia przedstawia potężny „mrówkowiec” i zatytułowana została „Paris, Montparnasse”, za które w 2001 roku zapłacono rekordową kwotę ponad pół miliona dolarów. Od tego właśnie zdjęcia zaczęła się światowa kariera Andreasa Gursky’ego.
Robert Gołębiewski Robert Golebiewski – fotograf portrecista. Doświadczony fotograf z wieloletnim doświadczeniem. Zajmuje się fotografią portretową od blisko 20 lat. W portrecie skupia się przede wszystkim na uchwyceniu stron silnych i podkreśla je. Według niego wzmacnianie stron słabych powoduje tylko, że stają się mniej słabe. A celem portretu jest uwypuklenie stron mocnych aby były jeszcze mocniejsze. Uwielbia wszelkie niedoskonałości. Według niego właśnie niedoskonałości są piękne w każdym człowieku. Wyznaje zasadę, że nie należy ufać swojej niskiej samoocenie. Ludzie – szczególnie w dobie mediów społecznościowych i kultu młodości nieustannie się porównują. To zabija prawdziwe piękno, które jest w każdym z nas. Wykonał tysiące portretów mężczyzn i kobiet. Przez ostatnich kilka lat skupiał się głównie na portrecie męskim – biznesowym, wizerunku, portrecie zawodowym. Obecnie wraca również do portretu kobiecego. Wydał dwa albumy z portretami – to forma portfolio. Porfolio to podstawowy element oceny profesjonalizmu i dorobku fotografa portrecisty. Robi dużo autoportretów bo sam bywa modelem. Dzięki temu z łatwością prowadzi osobę pozującą przez proces całej sesji. Jego sesje trwają od 4 do 8 godzin podczas których wykonuje od 100 do 300 fotografii. Najczęściej przyjeżdża do Klienta gdyż dysponuje mobilnym atelier. W domu u Klienta czy w firmie Klient czuje większy komfort – choć ma swoje atelier uważa, że to jest dla Klienta terytorium komanczów. W atelier ma więc również kuchnię i często gotuje podczas sesji i częstuje klientów posiłkami. Rozmowa przy posiłku to ważny element poznawania osoby fotografowanej. Przygotował 300 stronicowy album dla firmy Ferrero – największego producenta słodyczy. Album zawiera 900 fotografii z 9000 jakie wykonał w fabrykach. To w większości portrety pracowników oraz zdjęcia z produkcji. Fotograficzna opowieść o produkcji słodkich przysmaków. Jego motto to: Nie ma ludzi niefotogranicznych – są tylko źle fotografowani. Oraz najnowsze: Nigdy nie ufaj swojej niskiej samoocenie. Pracuje w Warszawie ale dojeżdża do Klientów na terenie całej Polski.
Skontaktuj się ze mną – masz dwa sprawdzone sposoby:
Napisz E-mail. To nadal bardzo skuteczna metoda kontaktu. Wraca do łask.
Fotograf portrecista Robert Gołębiewski 